Hindenburg 3DA

“Het virtuele venster naar het verleden”

Enigszins gekleurd door verbeelding, maar nog steeds de gedetailleerde en echte 3D-reconstructie van de grootste vliegmachine ooit gebouwd.

LZ -129 Hindenburg was een groot Duits commercieel passagiersdragend stijf luchtschip. Het werd ontworpen en gebouwd door de Zeppelin Company in Friedrichshafen. De eigenlijke constructie van duraluminium liggers begon in 1931 en na voltooiing was de LZ-129 804 ft (245 m) lang, met een diameter van 135 ft (41 m) en een totale gascapaciteit van 7 062 000 ft3 (200 000 m3) waterstof. Het schip kreeg de naam Hindenburg - naar Paul von Hindenburg, president van Duitsland en tot op de dag van vandaag is het het grootste vliegtuig dat ooit is gevlogen.

De eerste vlucht van het schip vond plaats op 4 maart 1936 met luchtschippionier Dr. Hugo Eckener als commandant. Na een periode van propagandavluchten voor de regering, begon de LZ-129 op 6 mei 1936 met de dienst die het oorspronkelijk was gebouwd voor regelmatige transatlantische overtochten tussen Duitsland en de Verenigde Staten. Tegen het einde van 1936 was Hindenburg 34 keer de Atlantische Oceaan overgestoken en dit succesvolle seizoen leek erop te wijzen dat de reguliere trans-Atlantische luchtdienst was gearriveerd. Maar de eerste Noord-Amerikaanse vlucht van de 1937 onder bevel van kapitein Max Pruss liep uit op een ramp. Het luchtschip liep enkele uren achter op schema en haar landing op donderdag 6 mei 1937 in Lakehurst werd bemoeilijkt door onweersbuien. Enkele minuten nadat de landingslijnen waren gevallen, verschenen de eerste externe vlammen. Het vuur verspreidde zich zeer snel en verteerde het schip in minder dan een minuut. Hindenburg verliet Frankfurt met 97 zielen aan boord, 62 overleefden de crash bij Lakehurst, hoewel velen gewond raakten. 13 van de 36 passagiers en 22 van de 61 bemanningsleden waaronder de hoogste officier aan boord - kapitein Ernst Lehmann stierf als gevolg van de crash, samen met een lid van de civiele landingspartij.

De exacte oorzaak van het ongeval is nog steeds niet vastgesteld, hoewel de verscheidenheid aan hypothesen verscheen. De ramp met de Hindenburg werd op film vastgelegd en miljoenen mensen over de hele wereld zagen de dramatische explosie die het schip en zijn passagiers verteerde. De spectaculaire filmbeelden en het radioverslag van ooggetuigen hebben het vertrouwen van het publiek en de industrie in luchtschepen verbrijzeld en markeerden het einde van de gigantische luchtschepen voor passagiers gedurende tientallen jaren.

Het interieur van de Hindenburg was verdeeld in 3 gebieden: passagiersdekken (voor 50, uiteindelijk 72 passagiers) in de romp van het luchtschip, bemanningsgebieden en controlewagen in de gondel van het schip. Het moderne interieur met lichtgewicht aluminium meubelen is ontworpen door Fritz August Breuhaus en de wanden zijn gedecoreerd door Otto Arpke. De passagiersruimtes werden verwarmd. Muren en deuren van de hutten waren gemaakt van een dunne laag lichtgewicht schuim bedekt met stof en elke hut had stromend water. Tijdens het seizoen 1936 bevatte de Lounge een duraluminium piano. Het meest verrassend, aan boord van een waterstofluchtschip, maar waarschijnlijk de meest populaire openbare ruimte op het schip, was de Smoking Room. Het werd onder hogere druk gehouden en werd door een luchtsluis van de rest van het schip gescheiden. De bemanningsruimten op Hindenburg bevonden zich voornamelijk langs de kiel, samen met tanks en opslagruimten voor lading. De kiel bood ook toegang tot Engine Cars en het Auxiliary Control Station.

Hindenburg werd genavigeerd en gestuurd vanuit de controlewagen, die zich in de richting van de boeg van het luchtschip bevond en verdeeld was in 3 secties: een controlekamer aan de voorkant, een navigatiekamer in het midden en een observatiekamer aan de achterkant. Hindenburg had een normale kruishoogte van 650 ft (200 m), maar werd soms zo laag als 330 ft (100 m) gevlogen wanneer dat nodig was om onder de wolken te blijven. Het weer was een van de belangrijkste factoren bij zeppelinoperaties en officieren besteedden veel tijd aan het voorbereiden en raadplegen van de weerkaarten.

De maximale snelheid van de LZ-129 was 135 km/u (84 MPH), maar meestal werden de 4 Daimler-Benz-motoren gebruikt op een cruise-instelling van 1350 RPM, wat het schip een luchtsnelheid van ongeveer 125 km/u (76 MPH) opleverde.