Rendier achtergronden

Rendieren zijn wijdverbreid in de noordelijke delen van de wereld: Noorwegen, IJsland, noordelijke delen van Zweden, Finland, het noordelijke deel van Rusland van de Europese regio tot de Stille Oceaan, Alaska, Canada en Groenland. Het rendier werd in 1952 opnieuw in Schotland geïntroduceerd, waar het sinds de 10e eeuw natuurlijk is uitgestorven. Het heeft ook de eigenschap dat het het eerste huisdier is.

Gedomesticeerde rendieren komen vaker voor in Noord-Scandinavië en Rusland, terwijl vrijlevende rendieren worden gevonden in Noord-Amerika, Groenland en IJsland, waar mensen ze in de 18e eeuw brachten. Het laatste vrijlevende rendier in het wild in Europa bevindt zich in het zuiden van Noorwegen. Zijn natuurlijke habitat ligt op ongeveer 62 ° van de breedtegraad.

Het gewicht van het vrouwelijke hert varieert tussen de 60 en 170 kg. Bij sommige ondersoorten van rendieren is het mannetje iets groter dan het vrouwtje, terwijl het bij andere tot 300 kilogram kan wegen. Zowel mannetjes als vrouwtjes hebben hoorns. In Scandinavische rendieren vallen oudere mannelijke geweien in december. Hoorns vallen in het vroege voorjaar bij jonge mannen en in de zomer bij vrouwen. De hoorns zijn meestal gesplitst in twee afzonderlijke clusters, boven en onder. Gedomesticeerde rendieren hebben kortere poten en zijn zwaarder dan vrijlevende rendieren in de natuur. Noord-Amerikaanse rendieren kunnen rennen met snelheden tot 80 kilometer per uur en reizen ongeveer 5.000 kilometer per jaar.

Het voedt zich met korstmossen in het algemeen en "Cladonia Rangiferina", die in het bijzonder rendiermos wordt genoemd. Het voedt zich ook met riet en grassen, samen met wilgen- en beukenbladeren. Er zijn ook aanwijzingen dat het soms wordt geleverd op lemmingen, alpenforel en vogeleieren.

Bepaalde botten in de neus van rendieren vergroten het oppervlak aanzienlijk. De koude lucht die binnenkomt terwijl de lichaamstemperatuur van het dier opwarmt bij het inademen voordat het in de longen komt, het water uit de lucht die naar buiten komt tijdens het uitademen condenseert en blijft in de neus en wordt gebruikt om de binnenkomende lucht te bevochtigen. Tegelijkertijd wordt het waarschijnlijk geabsorbeerd uit het slijmvlies en komt het in het bloed terecht.

De hoeven van rendieren veranderen naargelang het seizoen. In de zomer, wanneer de toendra zacht en vochtig is, krijgt de onderkant van de klauwen een sponsachtige textuur, wat voor extra tractie zorgt. In de winter krimpt de onderkant van de hoeven en komt vast te zitten, en de doornige uiteinden van de voeten snijden het ijs, waardoor het dier niet kan uitglijden.

Rendieren hebben twee lagen vacht. De onderzijde heeft een dichte, wolachtige laag waarover langere holle, met lucht gevulde haren. Rendieren zwemmen vrij gemakkelijk en snel. Trekkende koppels aarzelen niet om over een groot meer of beek te zwemmen.

Kies uw gewenste rendierbehang en stel het in als een vergrendelscherm of startscherm om uw telefoon een uitstekende uitstraling te geven.

We zijn dankbaar voor je geweldige steun en verwelkomen altijd je feedback over rendierbehang.