Bangunan Dalam Bahasa Inggris1

Angielski jest językiem germańskim, którym po raz pierwszy mówiono w Anglii we wczesnym średniowieczu i jest obecnie najczęściej używanym językiem na świecie.[4] Angielski jest językiem ojczystym większości populacji w wielu krajach, w tym w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii i wielu krajach karaibskich; a także jest językiem urzędowym w prawie 60 suwerennych krajach. Angielski jest trzecim najczęściej używanym językiem ojczystym na świecie, po mandaryńskim i hiszpańskim.[5] Angielski jest również używany jako drugi i oficjalny język przez Unię Europejską, Wspólnotę Narodów i Organizację Narodów Zjednoczonych, a także różne inne organizacje.

Angielski rozwinął się najpierw w anglosaskich królestwach Anglii i na terenach dzisiejszej południowo-wschodniej Szkocji. Po ekspansji wpływów brytyjskich w XVII i XX wieku przez Imperium Brytyjskie język angielski był szeroko rozpowszechniony na całym świecie. Ponadto powszechne używanie języka angielskiego wynika również z rozprzestrzeniania się kultury i technologii Stanów Zjednoczonych, które dominowały w XX wieku.[10] Te rzeczy sprawiły, że angielski stał się głównym językiem i nieoficjalnie (de facto) jest uważany za lingua franca w różnych częściach świata.

Historycznie rzecz biorąc, angielski wywodzi się z połączenia pokrewnych dialektów, znanych dziś zbiorczo jako staroangielski, które zostały sprowadzone na wschodnie wybrzeże Wyspy Wielkiej Brytanii przez osadników germańskich ( Anglosasów ) w V wieku; słowo angielski pochodzi od nazwy plemienia Angles.[13] Sami Anglosasi pochodzili z regionu Angeln (obecnie Szlezwik-Holsztyn, Niemcy). Wczesny angielski był również pod wpływem języka staronordyckiego po podbiciu Anglii przez Wikingów w IX i X wieku.

Podczas podboju Anglii przez Normanów w XI wieku na język angielski wpłynął również normański język francuski, a na słownictwo i pisownię w języku angielskim zaczęła wpływać łacina rzymska (chociaż sam angielski nie jest językiem romańskim), który stał się znany jako średnioangielski. Zmiana samogłosek, która rozpoczęła się w południowej Anglii w XV wieku, była jednym z historycznych wydarzeń, które zaznaczyły przejście od średnioangielskiego do współczesnego angielskiego.

Oprócz języka anglosaskiego i normandzkiego francuskiego, wiele słów w języku angielskim ma również łacińskie korzenie, ponieważ łacina była lingua franca Kościoła chrześcijańskiego i głównym językiem wśród europejskich intelektualistów[16] i stała się podstawą słownictwo dla współczesnego angielskiego.

Doświadczając mieszanki różnych słów z różnych języków w całej swojej historii, współczesny angielski ma bardzo bogate słownictwo, ze złożoną i nieregularną pisownią, zwłaszcza samogłoskami. Współczesny angielski to nie tylko fuzja języków europejskich, ale także wielu języków świata. Oxford English Dictionary zawiera listę ponad 250 000 różnych słów, nie licząc terminów technicznych, naukowych i slangowych, które są również bardzo obszerne.