Surah Masad

Koran jest centralnym tekstem religijnym islamu, uważanym przez muzułmanów za objawienie od Boga (Allaha). Jest powszechnie uważany za najlepsze dzieło w klasycznej literaturze arabskiej. Jest podzielony na 114 rozdziałów (sura (سور; liczba pojedyncza: سورة‎, surah)), które składają się z wersetów (āyāt (آيات‎; liczba pojedyncza: آية‎, ayah)).

Muzułmanie wierzą, że Koran został ustnie objawiony przez Boga ostatniemu prorokowi Mahometowi za pośrednictwem archanioła Gabriela (Dżibrila), stopniowo przez okres około 23 lat, począwszy od miesiąca Ramadan, kiedy Mahomet miał 40 lat; i kończący się w 632, roku jego śmierci. Muzułmanie uważają Koran za najważniejszy cud Mahometa; dowód jego proroctwa; [ i kulminację serii boskich przesłań, począwszy od tych objawionych Adamowi, w tym Tawrah (Tora), Zabur ("Psalmy") i Injil ("Ewangelia"). Słowo Koran występuje w samym tekście około 70 razy, a inne nazwy i słowa również odnoszą się do Koranu.

Muzułmanie uważają Koran nie tylko za natchnione przez Boga, ale za dosłowne słowo Boże. Mahomet tego nie napisał, bo nie umiał pisać. Zgodnie z tradycją kilku towarzyszy Mahometa służyło jako skrybowie, zapisując objawienia. Wkrótce po śmierci proroka Koran został skompilowany przez towarzyszy, którzy zapisali lub zapamiętali jego fragmenty. Kalif Uthman ustanowił standardową wersję, obecnie znaną jako kodeks osmański, który jest powszechnie uważany za archetyp znanego dziś Koranu. Istnieją jednak odczytania wariantowe, w większości z niewielkimi różnicami znaczeniowymi.

Koran zakłada znajomość głównych narracji zawartych w pismach biblijnych i apokryficznych. Niektóre podsumowuje, rozwodzi się nad innymi, aw niektórych przypadkach przedstawia alternatywne relacje i interpretacje wydarzeń. Koran opisuje się jako księga wskazówek dla ludzkości (2:185). Czasami oferuje szczegółowe opisy konkretnych wydarzeń historycznych i często podkreśla moralne znaczenie wydarzenia zamiast jego sekwencji narracyjnej.[28] Uzupełnienie Koranu o wyjaśnienia niektórych zagadkowych narracji Koranu i orzeczeń, które również stanowią podstawę dla szariatu (prawa islamskiego) w większości wyznań islamu, to hadisy — ustne i pisemne tradycje, które, jak się uważa, opisują słowa i czyny Mahometa. Podczas modlitwy Koran recytuje się tylko po arabsku.

Ktoś, kto nauczył się na pamięć całego Koranu, nazywa się hafiz („pamiętnik”). Czasami recytuje się aję (werset koraniczny) ze specjalnym rodzajem wymowy, zarezerwowanym do tego celu, zwanym tajwid. W miesiącu Ramadan muzułmanie zazwyczaj kończą recytację całego Koranu podczas modlitw tarawih. Aby ekstrapolować znaczenie konkretnego wersetu Koranu, muzułmanie opierają się raczej na egzegezie lub komentarzu (tafsir), niż na bezpośrednim tłumaczeniu tekstu.