شاعر"بیدل" دهلوی

"عبدالقادر" که ما او را با نام "بیدل دهلوی" می شناسیم در سال 1054 هجری خورشید(1675 میلادی ) در هند زاده شد. نیاکان او از مغولان بودند. پدر عبدالقادر نخست سپاهیگر بود و سپس به عرفان روی آورد و به خاطر ارداتش به "عبدالقادر گیلانی" پیشوای طریقت "قادریه" این نام را به پسرش داد.

عبدالقادر در پنج سالگی پدرش را از دست داد و عمویش سرپرستی او را به عهده گرفت. او در هندوستان پر زبان، زبان های "بنگالی" ،"اردو"،"سانسکریت" و "ترکی" را یاد گرفت و در مدرسه "فارسی" و "عربی" را آموخت .

عبدالقادر از جوانی شاعری را شروع کرد و نخست با تخلص «رمزی » شعر می گفت اما بعدها به "بیدل" تخلص کرد.

بیدل در سال های جوانی به دهلی رفت و در جرگه ی صوفیان وارد شد و سفرهایی در داخل شبه قاره کرد و دوباره به دهلی بازگشت و چون تنگدست بود از صاحبان قدرت کمک خواست.

حاکم شهر به او خانه ای داد و برایش مقرری تعیین کرد.

بیدل بیش از هشتاد سال زیست و در سال 1133 هجری خورشید( 1754 میلادی) درگذشت و جسمش در همان خانه به خاک سپرده شد و زیارتگاه گردید. در حمله ی نادرشاه افشار به هند آن مزار ویران شد.