پدر شعر نو فارسی، نیما

کسی را که ما به نام "نیما یوشیج" می شناسیم، نامش "علی اسفندیاری" است. علی اسفندیاری در روز 21 آبان ماه سال 1276 خورشیدی در روستای "یوش" در منطقه ی "بلده" در جاده ی "کرج به چالوس" زاده شد. پدرش خان بود و لقب"اعظام السلطنه " داشت.

کودکی علی در روستا گذشت و خواندن و نوشتن را نزد ملای روستا آموخت. وقتی یازده ساله بود، خانواده اش راهی تهران شدند . علی را نخست به یک دبستان معمولی و سپس به مدرسه ی کاتولیک ها فرستادند. علی در آن جا عاشق شد، ولی به دلیل تفاوت دینی عشقش انجام نگرفت. علی اسفندیاری پس از اتمام درس برای مدتی کارمند اداره ی دارایی شد.

در سال 1300 خورشید"علی اسفندیاری" نام ادبی "نیما یوشیج" را برای خودش انتخاب کرد و یک سال بعد مجموعه ی " افسانه" همان کتابی که به عنوان مانیفست شعر نوی فارسی شناخته شده است، به چاپ رساند.

نام «شعر نو» بر قالب هایی که بعدها به آن "نیمایی" هم گفتند، انتخابی بود که خود نیما کرد.

نیما یوشیج یک عشق بی انجام دیگر هم داشت. این بار او عاشق دختر روستایی شد و به دلیل اختلاف نظر در محل زندگی این عشق بی سرانجام ماند.

نیما در سال 1305 با خواهرزاده ی "میرزا جهانگیرخان صوراسرافیل" ازدواج کرد. چند سال پس از ازدواج نیما و همسرش نخست ساکن بابل و سپس ساکن رشت شدند و پسرشان به دنیا آمد و نامش را "شراگیم" گذاشتند.

در دهه ی سی خورشیدی نیما بین تهران و یوش در رفت و آمد بود و در یوش سرما خورد و برای درمان به تهران آمد و درمان ممکن نشد و او در روز سیزدهم دیماه 1338 در تهران درگذشت و جسمش در "امامزاده عبدالله" در" شهر ری" به خاک سپرده شد. ولی در سال 1372 بنا به وصیت نیما گورش باز و بازمانده ی پیکرش به یوش و حیاط خانه ی پدری جابه جا شد.

این خانه ی اربابی قجری امروز جز میراث فرهنگی است و بازدید از آن آزاد است.