ГУЛЧИНИ ҒАЗАЛ. Ҳофизи Шерозӣ.

Дарахти дўстӣ биншон, ки коми дил ба бор орад,

Ниҳоли душманӣ баркан, ки ранҷи бешумор орад.

Чу меҳмони хароботӣ, ба иззат бош бо риндон,

Ки дарди сар кашӣ, ҷоно гарат мастӣ хумор орад.

Шаби сўҳбат ғанимат дон, ки баъд аз рўзгори мо,

Басе гардиш кунад гардун, басе лайлу наҳор орад.

Иморидори Лайлиро, ки маҳди моҳ дар ҳукм аст,

Худоро дар дил андозаш, ки бар маҷнун гузар орад.

Баҳори умр хоҳ, эй дил, вагарна ин чаман ҳар сол,

Чу насрин сад гул орад бору чун булбл ҳазор орад.

Худоро, чун дили решам қароре баст бо зулфат,

Бифармо лаъли нўшинро, ки зудаш бо қарор орад.

Дар ин боғ аз Худо хоҳад дар ин пиронасар Ҳофиз,

Нишинад дар лаби ҷўеву сарве дар канор орад.