Қиссаҳои исломӣ 2. Фариштагон

Фариштагон (малоик) махлуқоте ҳастанд, ки Худованд онҳоро аз нур офаридааст. Онҳо ба чашми инсон ноаён ҳастанд. Имон овардан ба фариштагон, монанди имон доштан ба Худованд, яке аз шартҳои имон аст. Инкор кардани фаришта, ки ба василаи ваҳйи илоҳӣ китобҳои осмониро ба паёмбарон овардааст, ҳамчунин инкори китобҳои осмонӣ ба шумор меравад. Аз ин рӯ шарти дувуми имон аз он иборат аст, ки инсон ба фариштагон имон дошта бошад.

Инсон фариштагонро бо узвҳои ҳиссӣ пай бурда наметавонад. Ба ин хотир мо маълумот дар бораи фариштагонро аз паёмбарон мегирем. Фариштагон ҳеҷ гоҳ аз фармони Худо сарпечӣ намекунанд ва фармудаҳои Худоро ба таври комил ба ҷо меоранд. Онҳо намехӯранд, наменӯшанд ва хоб ҳам намекунанд. Фариштагон аз қайди вақту замон озоданд. Онҳо гуноҳ содир намекунанд. Онҳо метавонанд, бо изни Худованд, ба сурати инсон дароянд ва метавонанд бо дуои хайр ба ҳидояти инсонҳо васила шаванд.

Дар баробари таълифи қисми дуюми китоби «Дурдонаҳои ҳақиқат» хостем ба хонандаи нуқтасанҷ аз каломи Худову Паёмбар ва аз забони дӯстони Худо дар ин бобат армуғоне тақдим намоем. Умедворем, ки Худованд дар шинохти дурусти ин махлуқоти нуронӣ ёру мададгорамон бошад.

Н. Исматзода