پښتو شعر غزل ټپي لنډۍ

د خدای رضا وه چې زما درسره بخت نه وُ

ګنې ګلابه خپلیده دې دومره سخت نه وُ

خدایه ! له تا خو مې داستا د یو بنده سوال وُ

زما په کار خو دولتونه نه وو تخت نه وُ

ستا تر لړزانده شونډو ځار شم ګیله نه کومه

ښایي له تاسره دلبره دومره وخت نه وُ

مرګه مننه په دنیا باندې دې وپېژندم

ګنې په ژوند خو مې هیچا سره ارزښت نه وُ

چې ویدېدم کریمه سر به مې په کاڼې کېښود

د غریبۍ غیږ کې ایسار ومه بالښت نه وُ