Pong Suphan

पोंग चैम्पियनशिप सोने ताबीज प्रशंसक।

“ป๋อง สุพรรณ” เป็นคนสุพรรณโดยกำเนิด เกิดปี ๒๕๐๘ ตอนเด็กๆ ฐานะทางครอบครัวค่อนข้างลำบากมาก มีพี่น้องหลายคน จึงมีโอกาสได้เรียนหนังสือแค่ชั้น ป.๖ ก็ต้องออกมาทำงานหาเงินช่วยพ่อแม่ สารพัดงานที่รับจ้างทำ พอไม่มีงานอื่นทำก็ถีบสามล้อรับจ้างในตลาดสุพรรณ ต่อมาเป็นเด็กรถเมล์สายสุพรรณฯ-กรุงเทพฯ ต้องนอนกินบนรถ ชีวิตลำบากมาก จากนั้นไปทำงานเป็น “คนเก็บศพ” กับมูลนิธิร่วมบุญสุพรรณบุรี ป๋องบอกว่างานที่ทำนี้ชอบมาก เพราะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน โดยไม่มีความรังเกียจ หรือเบื่อหน่ายท้อแท้แต่ประการใด แม้ว่าเงินเดือนที่ได้รับก็เพียงน้อยนิด พอกินพอใช้ไปวันๆ เท่านั้นเอง ประมาณปี ๒๕๒๙ ขณะที่ป๋องอายุได้ ๒๑ ปี อนุศักดิ์ นาถกุลพัฒน์ (อ้า สุพรรณ) เซียนพระชื่อดังของเมืองสุพรรณ เห็นป๋องทำงานขับรถอยู่กับมูลนิธิ ก็เลยชวนให้ไปทำงานด้วย โดยให้เป็นคนขับรถให้ เพราะเฮียอ้าเดินทางต่างจังหวัดบ่อย โดยเสนอเงินมากกว่าที่เคยได้รับหลายเท่า เลยตัดสินใจไปอยู่กับเฮียอ้า เนื่องจากเฮียอ้าเป็นเซียนพระรุ่นใหญ่ มีการติดต่อซื้อขายพระอยู่เป็นประจำ พระที่มีอยู่ล้วนเป็นพระแท้ ทำให้ป๋องมีโอกาสได้เรียนรู้ไปด้วย

อาศัยว่าคุณพ่อก็เป็นนักสะสมพระเครื่องเมืองสุพรรณมาก่อน ตอนเด็กๆ ป๋องจึงได้เห็นพระของคุณพ่อเป็นประจำ แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนัก พอมาอยู่กับเฮียอ้า ได้พบเห็นพระเครื่องมากมาย โดยเฉพาะพระเมืองสุพรรณ ทำให้เกิดความสนใจขึ้นมาอย่างจริงจัง จึงได้เรียนรู้โดยดูจากพระของจริงอยู่เสมอ ทำให้จดจำพระพิมพ์ต่างๆ ได้อย่างแม่นยำพอสมควร ‘ความซื่อสัตย์จริงใจเป็นสิ่งสำคัญสุด’

ป๋อง สุพรรณ แชมป์แฟนพันธุ์แท้พระเครื่อง ป๋อง บอกว่า”ผมติดตามเฮียอ้าไปดูพระตามที่ต่างๆ อยู่เป็นประจำ เพื่อหาซื้อพระ ทำให้มีโอกาสได้ดูพระทุกประเภท ทั้งพระราคาถูกราคาแพง พระแท้พระปลอม พระเก่าพระใหม่ ได้เรียนรู้วิชาการดูพระ วิธีเล่นพระ รู้ราคาพระ ต้องมีความรู้มีไหวพริบดี ที่สำคัญต้องมีความละเอียดอ่อนในการดูพระแต่ละองค์ นอกจากดูว่าเป็นพระแท้หรือไม่ ยังต้องดูว่าเป็นพระชำรุดอุดซ่อมหรือเปล่า หากซื้อผิดราคาก็ต้องขาดทุน ต้องระวังให้มากๆ สิ่งเหล่านี้เฮียอ้าสอนผมอยู่เสมอ พร้อมกับบอกผมว่า อย่าเล่นพระเก๊ รับรองว่าเงินในกระเป๋าจะมีเงินใช้ตลอดเวลา ผมจดจำคำพูดนี้ได้อย่างแม่นยำ จึงถือเป็นคติประจำใจในทุกวันนี้ และกลายเป็นโลโก้ของผมด้วยว่า เคยซื้อพระเก๊ แต่ไม่เคยขายพระปลอม เฮียอ้าถือเป็นครูคนแรกของผม ที่สอนให้ผมดูพระเป็นเล่นพระแท้ เฮียอ้าจึงเป็นคนสำคัญที่ผมต้องจดจำไปชั่วชีวิต” อยู่กับเฮียอ้า ๓ ปี จนสามารถเรียนรู้เรื่องพระได้มากพอสมควร ป๋องเห็นว่าอาชีพซื้อขายพระเป็นอาชีพที่สุจริต ที่ทำรายได้ดี ในบางครั้งถ้าสายตาแม่นยำจริงๆ ซื้อพระองค์ละไม่กี่พันบาทก็สามารถขายได้เป็นเงินหมื่นเงินแสน จึงขอกราบลาเฮียอ้าออกมาซื้อขายพระด้วยตนเองบ้าง ตอนแรกเฮียอ้ายังไม่อยากให้ออกไป บอกว่ายังไม่ถึงเวลา แต่เมื่อเห็นความตั้งใจจริงของผม ก็จำต้องยอม พร้อมกับอวยพรให้ประสบความสำเร็จ และยังบอกด้วยว่า หากทำแล้วไม่ไหว ก็ให้กลับมาใหม่ได้เสมอ

ป๋องบอกว่า “ตอนอยู่กับเฮียอ้า ผมเริ่มเก็บเงินได้บ้าง พอรายจ่ายไม่ค่อยมีมากนัก เพราะเฮียอ้าเลี้ยงผมดี พอออกมาแล้ว ผมก็เอาเงินทุนเล็กๆ น้อยๆ นั้นตั้งตัว โดยออกหาซื้อพระตามบ้านคนรู้จักกัน โดยเฉพาะเมืองสุพรรณ มีพระกรุพระเก่ามากมาย และผมก็พรรคพวกเยอะ จึงมีโอกาสได้ซื้อพระแท้ๆ เอาไว้พอสมควร เมื่อนำไปขายต่อก็ได้ราคา พอมีกำไรบ้าง ข้อสำคัญคือต้องมีความซื่อสัตย์สุจริตและจริงใจกับทุกคน อันนี้ถือว่าเป็นจุดขาย ที่จะทำให้คนเชื่อถือเราได้ตลอดไป” หลังจากตระเวนหาซื้อพระไปตามจังหวัด ต่างๆ มานานพอสมควร ได้เพื่อนน้องพี่ในวงการพระเป็นพวกมากมาย ทำให้มีโอกาสเปิดร้านพระเป็นของตัวเองบนห้างบางลำภู งามวงศ์วาน (ห้างพันธุ์ทิพย์ งามวงศ์วาน ในทุกวันนี้) ด้วยความเมตตาของ พี่พยัพ คำพันธุ์ และ พี่ต้อย เมืองนนท์ เป็นคนชักชวนมาให้เปิดร้านบนนี้ ชื่อร้าน “ป๋อง สุพรรณ” จนถึงทุกวันนี้ และด้วยความรู้ความสามารถรอบด้านในเรื่องเกี่ยวกับพระ เครื่อง ทำให้ ป๋อง สุพรรณ ได้รับรางวัล