شاعر" بوی جوی مولیان"رودکی

Abdullah Ja'far, de zoon van Mohammed, die we kennen als Rudaki (vader van Perzische poëzie), werd geboren in het district Rudak, in het dorp Benj in de buurt van Samarkand.

Zijn geboortedatum is onbekend en we weten niet veel over zijn jeugd en adolescentie. Hij zou de Koran als kind uit zijn hoofd hebben geleerd en op de scholen van Samarkand hebben gestudeerd. Wat ons duidelijk is, is het resultaat van deze leringen in de vorm van Rudaki's beheersing van de Perzische woordenschat.

Er wordt gezegd dat op dat moment de gewoonte was dat wanneer een dichter een groot loflied zong, hij het met geweldige muziek ervoor zou lezen. Rudaki zingt zijn liedjes met het instrument.

Rudaki's marine bestaat al sinds hij zijn weg vond naar Buchara en het Samaniaanse hof, waar hij de hoogste poëtische positie in het hof bekleedde.

Het meest bekende verhaal van Rudaki is het verhaal van het vertrek van de koning uit Herat, zonder de droom om terug te keren naar Buchara. Niemand was brutaal genoeg om de koning te vertellen terug te gaan naar de hoofdstad. De hovelingen verzamelden Rudaki en hij zong dat mooie seizoen en riep de koning naar Bukhara.

Er wordt gezegd dat Rudaki een groot fortuin heeft verdiend op het hof, dat 200 slaven en slaven had en eigendom was van Bukhara. Maar Rudaki's oude dag stond met lege handen, en de reden hiervoor is onduidelijk.

Het andere nieuws over Rudaki gaat over zijn visie. Sommigen zeggen dat hij een aangeboren blindheid was, en sommigen verwijzen naar zeldzame beschrijvingen in Rudaki's poëzie als zeggend dat hij blind was als een volwassene.

Rudaki stierf in zijn geboortestad Rudak in 329 AH en zijn lichaam werd daar begraven.