Arab–Israeli War History

De Arabisch-Israëlische oorlog van 1948 (of eerste) was de tweede en laatste fase van de Palestijnse oorlog van 1948. Het begon formeel na het einde van het Britse mandaat voor Palestina om middernacht op 14 mei 1948; eerder die dag was de Israëlische Onafhankelijkheidsverklaring afgegeven en in de ochtend van 15 mei trok een militaire coalitie van Arabische staten het grondgebied van Brits Palestina binnen.

De dag na de goedkeuring op 29 november 1947 van het verdelingsplan van de Verenigde Naties voor Palestina – dat de bedoeling had Palestina te verdelen in een Arabische staat, een Joodse staat en het speciale internationale regime dat de steden Jeruzalem en Bethlehem omvatte – werden zeven Joden gedood in de Fajja-bus valt aan door Arabische militanten in een incident dat wordt beschouwd als het eerste in de burgeroorlog. Deze aanval was een vergelding voor de moord op vijf leden van een Arabische familie, die ervan verdacht werden Britse informanten te zijn, door Lehi op 19 november. Er waren spanningen en conflicten tussen Arabieren, Joden en de Britten sinds de Balfour-verklaring van 1917 en de oprichting van het Britse Mandaat Palestina in 1920. Het Britse beleid ontevreden zowel Arabieren als Joden. De Arabische oppositie ontwikkelde zich tot de Arabische opstand van 1936–1939 in Palestina, terwijl de joodse oppositie zich ontwikkelde tot de joodse opstand van 1944–1947 in Palestina.

Op 15 mei 1948 veranderde de burgeroorlog in een conflict tussen Israël en de Arabische staten na de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring de vorige dag. Egypte, Transjordanië, Syrië en expeditietroepen uit Irak trokken Palestina binnen. De tussenkomende troepen namen de controle over de Arabische gebieden over en vielen onmiddellijk Israëlische troepen en verschillende Joodse nederzettingen aan. De 10 maanden durende gevechten vonden voornamelijk plaats op het grondgebied van het Britse mandaat en op het Sinaï-schiereiland en Zuid-Libanon, onderbroken door verschillende periodes van wapenstilstand.

Als gevolg van de oorlog controleerde de staat Israël het gebied dat de VN had voorgesteld voor de Joodse staat, evenals bijna 60% van het gebied dat was voorgesteld voor de Arabische staat, inclusief het gebied van Jaffa, Lydda en Ramle, Boven-Galilea. , sommige delen van de Negev en een brede strook langs de weg Tel Aviv-Jeruzalem. Israël nam ook de controle over West-Jeruzalem over, dat bedoeld was om deel uit te maken van een internationale zone voor Jeruzalem en omgeving. Transjordanië nam de controle over Oost-Jeruzalem en wat bekend werd als de Westelijke Jordaanoever, annexeerde het het volgende jaar, en het Egyptische leger nam de controle over de Gazastrook over. Op de Conferentie van Jericho op 1 december 1948 riepen 2.000 Palestijnse afgevaardigden op tot eenwording van Palestina en Transjordanië als een stap in de richting van volledige Arabische eenheid. Het conflict veroorzaakte aanzienlijke demografische veranderingen in het hele Midden-Oosten. Ongeveer 700.000 Palestijnse Arabieren vluchtten of werden verdreven uit hun huizen in het gebied dat Israël werd, en zij werden Palestijnse vluchtelingen in wat zij de Nakba ("de catastrofe") noemen. Een vergelijkbaar aantal Joden verhuisde in de drie jaar na de oorlog naar Israël, waaronder 260.000 uit de omliggende Arabische staten.