Ozone Treaties

Het Verdrag van Wenen voor de bescherming van de ozonlaag (1985) en het Montreal Protocol betreffende stoffen die de ozonlaag afbreken (1987) zijn internationale overeenkomsten die zijn aangenomen om de grootste bedreiging voor het milieu van die tijd aan te pakken: de ontdekking van een gat in de ozonlaag.

De ozonlaag is een regio met een hoge ozonconcentratie in de stratosfeer, 20 tot 30 kilometer boven het aardoppervlak. Het fungeert als een onzichtbaar schild en beschermt ons, en al het leven op aarde, tegen schadelijke ultraviolette (UV) straling van de zon.

Halverwege de jaren tachtig ontdekten wetenschappers een verdunning in de ozonlaag boven Antarctica. Van door de mens gemaakte chemicaliën die halogenen bevatten, werd vastgesteld dat dit de belangrijkste oorzaak van dit verlies aan ozon was. Deze chemicaliën, gezamenlijk bekend als ozonafbrekende stoffen (ODS's), omvatten chloorfluorkoolwaterstoffen (CFK's), chloorfluorkoolwaterstoffen (HCFK's), halonen en methylbromide. Ze werden gebruikt in letterlijk duizenden producten, van airconditioners, koelkasten en spuitbussen tot oplosmiddelen voor het reinigen van elektronica, isolatieschuim, brandbeveiligingssystemen, inhalatoren en zelfs schoenzolen, evenals ontsmettingsmiddelen om ongedierte te doden.

Geprezen als een van de meest succesvolle dergelijke overeenkomsten in de geschiedenis, brengen de ozonverdragen alle landen van de wereld samen, in een kader dat hen toegang geeft tot de nieuwste wetenschappelijke, ecologische en technologische informatie waarop zij hun beslissingen kunnen baseren. Al meer dan 32 jaar werken de partijen bij de ozonverdragen samen met de wetenschappelijke wereld, de particuliere sector en het maatschappelijk middenveld om het probleem beter te begrijpen en mechanismen vast te stellen en te implementeren om het op te lossen. Als gevolg hiervan is de ozonlaag goed op weg naar herstel, maar de voortdurende inzet van alle partijen en alle belanghebbenden is nodig om ervoor te zorgen dat de missie wordt volbracht.

De handboeken over ozonverdragen zijn opgesteld op verzoek van de vergadering van de partijen bij het Protocol van Montreal tijdens de tweede vergadering in 1990 en zijn bijgewerkt na elke jaarlijkse vergadering van de partijen bij het protocol (MOP) en de driejaarlijkse conferentie van de partijen bij het verdrag (COP) sindsdien. Ze bestaan ​​uit de verdragsteksten, zoals die in de loop van de jaren zijn aangepast en gewijzigd, samen met alle beslissingen van de MOP en de COP, evenals relevante bijlagen en het reglement van orde. De handboeken bevatten een overzicht van de acties die meer dan drie decennia zijn ondernomen om de ozonlaag te beschermen. Meer dan dat, ze zijn een cruciale hulpbron voor de partijen zelf, maar ook voor de experts, industrieën, intergouvernementele organisaties en maatschappelijke organisaties die bij deze belangrijke missie betrokken zijn.