Quincy Jones songs

Quincy Jones song app heeft meer dan 200 nummers van Quincy Jones voor liefhebbers van popmuziek

In een carrière van meer dan zeven decennia heeft Quincy Jones zijn reputatie als een renaissance man van Amerikaanse muziek verdiend. Sinds hij begin jaren vijftig de sector als arrangeur betrad, onderscheidde hij zich als bandleider, soloartiest, sideman, songwriter, producent, filmcomponist en platenmaatschappij. Een snelle blik op enkele van de kunstenaars met wie hij samenwerkte - Miles Davis, Frank Sinatra, Count Basie, Lesley Gore, Michael Jackson, Peggy Lee, Ray Charles, Paul Simon en Aretha Franklin - onthult de opmerkelijke diversiteit van zijn carrière . Hij is genomineerd voor een record van 80 Grammy-onderscheidingen en heeft er 27 gewonnen, waaronder de beste instrumentale jazzprestaties voor 'Walking in Space' (1969), Producer of the Year (1981) en Album of the Year voor Jackson's Thriller (1983) ) en zijn eigen Back on the Block (1990). Externe opnamestudio's, hij heeft grote films geproduceerd, heeft televisieseries gemaakt en boeken geschreven, waaronder Q: The Autobiography of Quincy Jones (2001). Als inductrice in de Rock and Roll Hall of Fame (2013), is hij blijven produceren en opnemen en heeft hij het nummer "Keep Reachin" bijgedragen voor de documentaire Quincy: A Life Beyond Measure (2018).

Dit is hoe ik me voel over jazz Quincy Delight Jones, Jr. werd geboren in Chicago, Illinois op 14 maart 1933. Toen hij nog een jongere was, verhuisde zijn familie naar Seattle, Washington en hij kreeg al snel interesse in muziek. In zijn vroege tienerjaren begon Jones de trompet te leren en begon hij te zingen met een lokale gospelgroep. Tegen de tijd dat hij in 1950 afstudeerde aan de middelbare school, had Jones genoeg belofte getoond om een ​​beurs te winnen voor de in Boston gevestigde muziekschool Schillinger House (die later bekend werd als de Berklee School of Music). Na een jaar op Schillinger verhuisde Jones naar New York City, waar hij werk als arrangeur aantrof, onder meer het schrijven van hitlijsten voor oa Count Basie, Cannonball Adderley, Tommy Dorsey en Dinah Washington. In 1953 scoorde Jones zijn eerste grote doorbraak als een artiest toen hij werd toegevoegd aan de koperafdeling van Lionel Hampton's orkest naast de jazzlegendes Art Farmer en Clifford Brown. Drie jaar later tikte Dizzy Gillespie op Jones om in zijn band te spelen, en later in 1956, toen Gillespie werd uitgenodigd om een ​​grote groep uitstekende internationale muzikanten samen te stellen, koos Diz Quincy om het ensemble te leiden. Jones bracht ook dat jaar zijn eerste album uit onder zijn eigen naam, een set voor ABC-Paramount getiteld This Is How I Feel About Jazz.

In 1957 verhuisde Jones naar Parijs om te studeren bij Nadia Boulanger, een Amerikaanse Amerikaanse componist met een geweldige staat van dienst in het opleiden van componisten en bandleiders. Tijdens zijn verblijf in Frankrijk nam Jones een baan bij het Franse platenlabel Barclay, waar hij sessies produceerde en arrangeerde voor Jacques Brel en Charles Aznavour, en reizende Amerikaanse artiesten zoals Billy Eckstine en Sarah Vaughan. Het werk van Jones voor Barclay maakte indruk op het management bij Mercury Records, een Amerikaans label dat is gelieerd aan de Franse drukkerij, en in 1961 werd hij benoemd tot vice-president van Mercury, de eerste keer dat een Afro-Amerikaan was ingehuurd als uitvoerend manager op hoger niveau. door een groot Amerikaans platenmaatschappij. Jones scoorde een van zijn eerste grote popsuccessen toen hij "It's My Party" produceerde en arrangeerde voor tienerzanger Lesley Gore, die zijn eerste belangrijke stap weg van jazz naar de grotere wereld van de populaire muziek markeerde. (Jones freelance ook op andere labels aan de zijkant, waaronder het regelen van een aantal memorabele Atlantische kanten voor Ray Charles.) In 1963 begon Jones te verkennen wat een vruchtbaar medium zou worden wanneer hij zijn eerste filmscore voor het controversiële drama The Pawnbroker van Sidney Lumet componeerde ; hij zou doorgaan met het schrijven van muziek voor 33 speelfilms.

Het zou evengoed kunnen zijn Swing In 1964 leidde het werken met Count Basie hem ertoe om sessies te organiseren en uit te voeren voor Frank Sinatra's album It Might as Well Be Swing, in samenwerking met Basie en zijn orkest;