Наедине с собой. Размышления.

Czy ta Cesarz: żył szczęśliwie, nie nadużywać żadnych ekscesów, miał silną rodzinę, miał duże nadzieje na syna spadkobiercy, wzmocniona granicę Cesarstwa Rzymskiego, nie bez powodzenia, uczestniczył w ciągłych wojen i odzwierciedlają atak barbarzyńców, niespodziewanie zmarł w marszu nie daleko od współczesnego Wiednia. W czasie wolnym robił krótkie notatki o tym, co zostało przemyślane i czego doświadczył; Pisał nie po łacinie, po grecku. W rezultacie powstała książka arcydzieła, którą odkryto po śmierci cesarza, badając jego archiwum.

Po kłopotach Marka Aureliusza i nieszczęść państwa zaczęła rosnąć jak lawina. Syn - Emperor Commodus - okazał się szumowiną. Barbarzyńcy przedarli się przez święte granice imperium. Dwa wieki później Alaric przejął szturmem i splądrował Rzym, później Wandale zakończyli kompletną zagładę. Od Wiecznego Miasta pozostały same ruiny. Książka-filozof cesarza - jedyny z monotonnym kolejnych władców Rzymu - nadal świeci z niegasnącym klejnot w koronie kultury światowej.

W pewnym stopniu, Marek Aureliusz był w stanie zrealizować marzenie krystaliczną Platona, według którego rząd państwa osiąga doskonałość, kiedy tylko optymalną filozofowie doszli do władzy. Cesarz Marek przez całą długą historię świata był jedynym filozofem na tronie. Prawdziwy filozof - jego nazwisko jest na równi z innych wielkich myślicieli w każdym podręczniku na temat historii filozofii, w sekcji poświęconej stoików. Wierzenia i moralny ideał stoików były zawsze związane z intensywnej hodowli, w celu osiągnięcia wspólnego dobra. Marek Aureliusz, jak tylko mógł, próbował wprowadzić w życie tę filozoficzną oprawę.

Jakie problemy niepokoiły rzymskiego cesarza, władcę pół-świata, do którego było dostępne jakiekolwiek pragnienie? Tak, wszystko jest takie samo, co martwi każdą osobę - wczoraj, dziś, jutro. Królewski filozof tylko pogłębił, usystematyzował i uogólnił myśli, które inni prawdopodobnie również przyszli mi na myśl. Ale zaczyna się od pełnego szacunku i szczerego wyrazu wdzięczności wobec swoich rodziców, przodków, przyjaciół, nauczycieli i bogów (wszystko po kolei) za nauczanie go filozoficznej wizji świata, sztuki samodoskonalenia i sakramentów samostanowienia.