भारतीय दण्ड संहिता Study Guide

Podręcznik do nauki भारतीय दण्ड संहिता 1860 (Bharatiya Dand Sanhita IPC 1860 w języku hindi)

Zastrzeżenie: Ta aplikacja nie jest powiązana z żadną jednostką rządową ani nie jest jej reprezentatywna. Jest to prywatna platforma stworzona do celów edukacyjnych. Wszelkie informacje lub usługi udostępniane przez tę aplikację nie są zatwierdzane ani sankcjonowane przez żaden organ rządowy. Źródło treści: https://www.code.mp.gov.in/WriteReadData/Pdf/Act_1860_0045_Pdf_F689_Hindi.pdf

भारत भारतीय दण्ड संहिता (Indyjski kodeks karny, IPC) भारत के अन्दर (जम्म एवं काश्मीर को छोडकर) भारत के किसी भी नागरिक द् वारा किये गये कुछ अपराधों की परिभाषा व दण्ड का प ्रावधान करती है। किन्तु यह संहिता भारत की सेना पर लागू नहीं होती । जम्मू एवं कश्मीर में इसके स्थान पर रणबीर दण्ड स ंहिता (RPC) लागू होती है।

भारतीय दण्ड संहिता ब्रिटिश काल में सन् १८६२ मे ं लागू हुई। इसके बाद इसमे समय-समय पर संशोधन होते रहे (विशेषक र भारत के स्वतन्त्र होने के बाद)। पाकिस्तान और बांग्लादेश ने भी भारतीय दण्ड संह िता को ही लागू किया। लगभग इसी रूप में यह विधान तत्कालीन अन्य ब्रिटि श उपनिवेशों (बर्मा, श्रीलंका, मलेशिया, सिंगापुर, ब्रुनेई आदि) में भी लागू की गयी थी।

Indyjski kodeks karny (IPC) to główny kodeks karny Indii. Jest to kompleksowy kodeks, który ma objąć wszystkie istotne aspekty prawa karnego. Kodeks został sporządzony w 1860 r. na podstawie zaleceń pierwszej komisji prawnej Indii utworzonej w 1834 r. na mocy Ustawy o Karcie z 1833 r. pod przewodnictwem Thomasa Babingtona Macaulaya. Weszło w życie w Indiach Brytyjskich we wczesnym okresie Raju Brytyjskiego w 1862 r. Nie obowiązywało jednak automatycznie w stanach książęcych, które aż do lat czterdziestych XX wieku miały własne sądy i systemy prawne. Od tego czasu Kodeks był kilkakrotnie nowelizowany i obecnie jest uzupełniany innymi przepisami karnymi.

Po podziale Imperium Brytyjsko-Indyjskiego indyjski kodeks karny został odziedziczony przez jego następców, Dominium Indii i Dominium Pakistanu, gdzie obowiązuje niezależnie jako pakistański kodeks karny. Kodeks karny Ranbir (RPC) obowiązujący w Dżammu i Kaszmirze również opiera się na tym kodeksie.[2] Po oddzieleniu Bangladeszu od Pakistanu kodeks nadal tam obowiązywał. Kodeks został także przyjęty przez brytyjskie władze kolonialne w Birmie Kolonialnej, Cejlonie (współczesna Sri Lanka), Osadach w Cieśninie (obecnie część Malezji), Singapurze i Brunei i pozostaje podstawą kodeksów karnych w tych krajach.

Projekt indyjskiego kodeksu karnego został przygotowany przez Pierwszą Komisję Prawa, której przewodniczył Thomas Babington Macaulay w 1835 r. i został przedłożony Radzie Generalnego Gubernatora Indii w 1837 r. Jego podstawą jest prawo angielskie wolne od zbędnych szczegółów, szczegółów technicznych i lokalnych osobliwości . Elementy zaczerpnięto także z Kodeksu Napoleona i Kodeksu cywilnego Luizjany Edwarda Livingstona z 1825 r. Pierwszy ostateczny projekt indyjskiego kodeksu karnego został przedłożony Generalnemu Gubernatorowi Indii na posiedzeniu Rady w 1837 r., ale projekt został ponownie poprawiony. Prace nad projektem ukończono w 1850 r., a Kodeks przedłożono Radzie Legislacyjnej w 1856 r., lecz na swoim miejscu w księdze ustaw Indii Brytyjskich znalazł się dopiero jedno pokolenie później, po powstaniu Indian w 1857 r. Projekt przeszedł następnie bardzo staranna rewizja dokonana przez Barnesa Peacocka, który później został pierwszym prezesem Sądu Najwyższego w Kalkucie, oraz przyszłych sędziów puisne Sądu Najwyższego w Kalkucie, którzy byli członkami Rady Legislacyjnej, a ustawa została uchwalona 6 października 1860 r. Kodeks wszedł w życie 1 stycznia 1862 r. Macaulay nie dożył wejścia w życie swojego arcydzieła, gdyż zmarł pod koniec 1859 r.

Celem tej ustawy jest zapewnienie ogólnego kodeksu karnego dla Indii. Ustawa, choć nie jest jej celem początkowym, nie uchyla przepisów karnych obowiązujących w momencie wejścia w życie w Indiach. Stało się tak dlatego, że Kodeks nie obejmuje wszystkich przestępstw i istniała możliwość, że niektóre przestępstwa mogły zostać w dalszym ciągu pominięte w Kodeksie, które nie miały być zwolnione ze skutków karnych.