Historia Holandii

Pierwszymi śladami obecności człowieka na terenach obecnej Holandii są narzędzia kamienne znalezione w Weluwe w Geldrii. Są one datowane na 200-180 tysięcy lat p.n.e. Natomiast czaszka znaleziona w Twente w Overijssel liczy około 30 tys lat. Pierwotnymi mieszkańcami Holandii była prawdopodobnie ludność pokrewna Baskom. Na kilkaset lat przed nową erą tereny zajęły plemiona celtyckie[1].

Holandia to tradycyjna nazwa północnej części Niderlandów, obejmujących ziemie nizinne u ujścia Skaldy, Mozy i Renu[2]. Najstarsze osadnictwo na tym terenie sięga VI tysiąclecia p.n.e.; w I tysiącleciu p.n.e. rozpoczęło się osadnictwo plemion celtyckich i germańskich m.in.: Belgowie, Fryzowie, Batawowie. W połowie I w. p.n.e. nastąpił podbój przez Juliusza Cezara ziem po Ren[3]. W okresie panowania cesarstwa rzymskiego powstały pierwsze miasta, np. Utrecht, Nijmegen[4]. Tereny Niderlandów wchodziły w skład kilku prowincji Rzymu (Belgica, Germania) i stopniowo ulegały romanizacji, zwłaszcza w części południowej[5]. W okresie wędrówki ludów napłynęły m.in. plemiona germańskich Franków, Fryzów, Sasów; od V w. część terenów obecnej Holandii znajdowała się w składzie państwa Franków[6]. W 734 całość terenów obecnej Holandii weszła w skład państwa frankijskiego .