Jim Reeves

Gentleman Jim Reeves był prawdopodobnie największą gwiazdą męską, która wyszła z brzmienia Nashville. Jego łagodny głos barytonowy i wyciszona aksamitna orkiestracja połączyły się, tworząc dźwięk, który odbijał się echem w jego świecie i trwa do dziś. Krytycy będą nazywać dźwięk country-pop (lub zwykłym popem), ale żaden nie może się spierać z dużą publicznością, która kocha tę muzykę. Reeves był zdolny do śpiewania ciężkiego kraju („Meksykański Joe” był numerem jeden w 1953 r.), Ale wywarł największy wpływ jako country-pop crooner. Od 1955 do 1969 roku Reeves konsekwentnie występował na listach przebojów country i pop - niesamowity fakt w świetle jego przedwczesnej śmierci w wypadku samolotowym w 1964 roku. Nie tylko był obecny na amerykańskich listach przebojów, ale stał się czołowym muzykiem country. ambasador i, jeśli w ogóle, był jeszcze bardziej popularny w Europie i Wielkiej Brytanii niż w jego rodzinnej Ameryce. Po jego śmierci jego baza fanów w ogóle się nie zmniejszyła, a kilka jego pośmiertnych hitów faktycznie wyprzedzało jego wcześniejsze single; nie mniej niż sześć singli numer jeden przybyło w ciągu trzech lat po jego pogrzebie. W rzeczywistości w latach 70. i 80. kontynuował przeboje z niewydanymi materiałami i duetami elektronicznymi, takimi jak „Take Me in Your Arms and Hold Me” z Deborah Allen i „Have You Ever Lonely”? ze swoim gładko śpiewającym żeńskim odpowiednikiem pluszowego brzmienia Nashville, Patsy Cline, która również zginęła w katastrofie lotniczej w 1963 roku. Ale dziedzictwo Reevesa pozostaje z bujnymi singlami country, takimi jak „Four Walls” (1957) i „He” ll Have to Go ”(1959), który zdefiniował zarówno jego styl, jak i całą erę muzyki country.

Reeves urodził się i wychował w Galloway, TX, gdzie był jednym z dziewięciorga dzieci. Niestety, jego ojciec zmarł, gdy Jim miał zaledwie dziesięć miesięcy, zmuszając matkę do hodowli i wychowywania rodziny. W wieku pięciu lat dostał starą gitarę, a wkrótce potem usłyszał nagranie Jimmiego Rodgersa przez swojego starszego brata. Od tego momentu Reeves był zachwycony muzyką country, aw szczególności Rodgers. W wieku 12 lat pojawił się już w audycji radiowej w Shreveport w LA. Choć był zafascynowany muzyką, Reeves był również utalentowanym sportowcem i podczas swoich nastolatków postanowił kontynuować karierę jako baseballista. Zdobywszy stypendium sportowe na University of Texas, Reeves zapisał się do szkoły, aby studiować mowę i dramat, ale po sześciu tygodniach zrezygnował z pracy w stoczni w Houston. Wkrótce powrócił do baseballu, grając w półprofesjonalnych ligach, zanim podpisał kontrakt z St. Louis Cardinals w 1944 roku. Pozostał w zespole przez trzy lata, zanim poważnie zranił kostkę i tym samym zrujnował swoje szanse na przedłużającą się karierę sportową.

Przez kilka następnych lat Reeves podejmował szereg prac fizycznych, próbując podjąć decyzję o zawodzie. W tym czasie zaczął śpiewać jako amator, występując zarówno jako artysta solowy, jak i frontman zespołu Moon Mullican. W 1949 roku Reeves przerwał wiele piosenek dla małej niezależnej wytwórni Macy, z których żadna nie była szczególnie udana. Na początku lat 50. Reeves zdecydował, że nada swoje powołanie, początkowo pracując dla KSIG w Gladewater w Teksasie, a następnie w KGRI w Henderson. W ciągu następnych kilku lat Reeves był dżokejem i prezenterem w KGRI, przeprowadzając się do KWKH w Shreveport w Los Angeles, w listopadzie 1952 roku, stając się gospodarzem popularnej Louisiana Hayride. Pod koniec 1952 roku Hank Williams nie pojawił się w serialu, a Reeves śpiewał na jego miejscu. Jego występ został entuzjastycznie przyjęty, a Abbott Records natychmiast podpisał kontrakt na kontrakt. „Mexican Joe” był debiutanckim singlem Reevesa dla Abbott i szybko wspiął się na pierwsze miejsce wiosną 1953 roku, spędzając dziewięć tygodni na szczycie list przebojów. Po nim nastąpił kolejny hit numer jeden, „Bimbo”, później w 1953 roku, stwierdzając, że Reeves nie był cudem jednego uderzenia; później tego samego roku został pełnoetatowym członkiem Louisiana Hayride.