Lionel Richie Songs

Lionel Richie Song App zawiera ponad 200 piosenek dla fanów Lionela Richiego.

Po odejściu z Commodores Lionel Richie stał się jednym z najbardziej utytułowanych artystów solowych lat 80., prawdopodobnie przyćmionym podczas świetności w latach 1981-1987 tylko przez Michaela Jacksona i Prince'a. Richie zdominował listy przebojów pop w tym okresie z niesamowitym przebiegiem 13 kolejnych hitów Top Ten, w tym pięciu z nich numer jeden. Gdy jego popularność gwałtownie wzrosła, Richie odsunął się od początków R&B i skoncentrował bardziej na dorosłej balladzie współczesnej, która była jedną z jego mocnych stron, nawet jako część Commodores. Po 1987 r. Richie zamilkł, robiąc dłuższą przerwę od nagrywania i trasy koncertowej, zanim zaczął powracać pod koniec lat 90-tych. Osiedlił się w swobodnym harmonogramie nagrań i tras koncertowych. Na początku 2010 roku jego albumy zmieniały się między wyrafinowanym materiałem R&B, zaskakująco popowym, a nawet współczesnym krajem.

Lionel Brockman Richie, Jr. urodził się 20 czerwca 1949 r. W Tuskegee w Alabamie i dorastał na terenie kampusu Instytutu Tuskegee, gdzie większość jego rodziny pracowała przez dwa pokolenia wcześniej. Uczęszczając tam, Richie dołączył do Commodores, który stał się najbardziej udanym aktem w wytwórni Motown w drugiej połowie lat 70-tych. Richie służył jako saksofonista, czasem jako wokalista, autor tekstów piosenek, ballady takie jak „Easy”, „Three Times a Lady” i „Still” (dwa ostatnie stały się jednymi z najlepszych hitów popowych grupy). Chociaż Commodores utrzymywali demokratyczną strukturę pasmową na większości swoich wykresów, sytuacja zaczęła się zmieniać, gdy lata 70. stały się latami 80-tymi. W 1980 roku Richie napisał i wyprodukował ogólnokrajowy przebój „Lady”, a następnego roku duet Richiego z Dianą Ross, „Endless Love” (nagrany dla filmu Brooke Shields ten sam tytuł), stał się najbardziej udanym singlem w historii Motown, na szczycie listy przebojów przez oszałamiające dziewięć tygodni. Uwagę mediów skupiono teraz wyłącznie na Richie. Napięcia wewnątrz Commodores zaczęły rosnąć, a przed końcem 1981 roku Richie postanowił rozpocząć karierę solową.

Lionel RichieRichie natychmiast przystąpił do nagrywania swojego solowego debiutu w Motown. Album zatytułowany po prostu Lionel Richie został wydany pod koniec 1982 roku i był natychmiastowym przebojem, osiągając trzecią pozycję na listach przebojów pop w drodze do sprzedaży ponad czterech milionów egzemplarzy. Odsunął trzy przeboje Top Five, w tym pierwszy singiel „Truly”, który stał się pierwszym solowym numerem Richie. Jeśli Lionel Richie uczynił swojego twórcę gwiazdą, kontynuacja, Can't Slow Down, uczyniła go gwiazdą. Szczycący się pięcioma Top Ten singlami, w tym numerami „All Night Long (All Night)” i „Hello,” Can't Slow Down, zajął pierwsze miejsce, ostatecznie sprzedał się w ponad dziesięciu milionach egzemplarzy i zdobył nagrodę Grammy w 1984 roku za album roku . Taka była postawa Richiego, którą zaproszono go na ceremonię zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles w 1984 roku, spektakularną imprezę sceniczną, która była transmitowana na całym świecie.

Taniec na suficie W 1985 roku Richie nadał swojemu statusowi supergwiazdy pracę na rzecz większego dobra, dołączając do Michaela Jacksona, pisząc wspólnie z charytatywnym singlem USA dla Afryki „We Are the World”; nagranie całej gwiazdy pomogło zebrać miliony dolarów na pomoc głodową. Pod koniec roku ponownie znalazł się na szczycie list przebojów za pomocą „Say You, Say Me”, ballady nagranej dla filmu „Białe noce”, ale nie uwzględnionej w albumie ze ścieżką dźwiękową. Utwór miał być utworem tytułowym na nadchodzącym albumie Richiego, ale opóźnienia w procesie nagrywania uniemożliwiły wydanie płyty do sierpnia 1986 r., Kiedy to zmieniono tytuł na Dancing on the Ceiling (w celu promowania kolejnego singla Richiego) wydanie). Trzy kolejne Top Tens poszły w ślady „Say You, Say Me”, podobnie jak „Se La”, które stały się pierwszymi solowymi singlami Richiego, które nie osiągnęły pop Top Top.