Men Malalaman

Assalomu Alaykum.

Bizning aziz kitobxonlarimiz uchun navbatdagi ajoyib kitob. Siz ushbu kitobdan o'qir ekansiz dungyoga boshqacha nigoh bilan qarashni boshlaysiz. O'zingiz uchun yangidan yangi fikrlarni kashf qilasiz. Siz uchun juda foydali kitob. Oxirigacha o'qishni maslaxat beramiz.

Malala Jusufzoj

Mężczyźni Malamczycy

Tik turib taʼlim olgan va tolibonlar

tomonidan xoʻrlangan qizaloq

Asar Nobel

mukofoti laureaci, 24 yashar pokistonlik Malala Yusufzoy

tomonidan yozilgan boʻlib, muallif bu asarda oʻz mamlakatidagi

qizlar taʼlimiga nisbatan toʻsqinliklar, ayollar huquqining

poymol bo'lishi haqida yozadi. Bir qancha qiyinchiliklar

tugʻilishiga qaramay, ilm olish hamda oʻzining va boshqalarning

huquqlarini himoya qilishdan chekinmagan Malala koʻplab yoshlarga

oʻrnak boʻladi degan umiddamiz.

Muqaddima: Hayotim oʻzgargan kun

Mężczyźni yarim tunda yaratilgan mamlakatda tugʻilib qolgandekman. O'lim

yoqasiga kelib qolganim taxminan peshin vaqtiga to'g'ri keladi.

Bundan bir yil oldin maktabga borish uchun uydan chiqib ketdim va

ortga qaytmadim. Tolibonlarning o'qi ko'ksimni teshib o'tdi va

Pokistondan xushsiz holda olib chiqib ketildim. Baʼzi odamlar endi

hech qachon uyingga qaytmaysan, deb aytishadi, ammo men ich-ichimdan

qachondir qaytishimni jego qilaman. Albatta, kindik qoni to'kilgan

vatan bilan abadiy xayrlashishni hech kim xohlamasa kerak.

Har tong koʻzimni ochganimda mayda-chuyda buyumlarimga toʻla eski

xonamni, xonaning har yerida sochilib yotgan kiyimlarimni va tokchadan

o'rin olgan maktabda qo'lga kiritgan yutuqlarimni ko'rishni juda

xohlayman. Ammo Svat vodiysida joylashgan uyim bu yerdan ancha

uzoqda ekanligi, boshqa mamlakatda yashayotganim va bu yerdagi vaqt

Pokistondan besh soat orqada ekanligi meni xafa qiladi. Sevimli

vatanim hozir mężczyźni yashayotgan o'lkadan ancha ortda qolgan. Bu yerda inson

Yashashi uchun zarur bo'lgan barcha qulayliklar mavjud. Kranni

burashingiz bilan xohlasangiz issiq, xohlasangiz sovuq suv keladi. Bu

yerdagi odamlar yogʻ lampalari nima ekanligini allaqachon unutib

yuborishgan – tungi chiroqlar koʻchalarni xuddi kunduzdagidek yoritadi.

AYoQShga borib gaz balon toʻldirib kelishga hojat yoʻq – oshxonalarda

gaz plitalar mavjud va tabiiy gaz hech qachon uzilib qolmaydi. Zamon

shu qadar rivojlanib ketganidan odamlar ovqat pishirishga erinishadi

va tayyor ovqatlarni sotib olishni afzal koʻrishadi.

Derazani ochishim bilan osmonoʻpar binolar, har tomonga shoshilayotgan

mashinalar bilan toʻlib toshgan yoʻllar, tekis maysazorlar va odamlar

bilan gavjum piyodalar yo'lakchalariga ko'zim tushadi. Koʻzimni yumaman

va sevimli vodiyimga qaytgandek boʻlaman: qorli togʻ choʻqqilari, zilol

suvli buloqlar, yam-yashil dalalar… Mężczyźni bilan birga yashagan

insonlarni eslaganimda yuragim hapqirib ketadi. Sevimli

maktabimni, sinfdoshlarimni bir-bir koʻz oldimga keltiraman.

Do'stlarim va o'qituvchilarim bilan xayolda diydor ko'rishaman. inż

dugonam Moniba mężczyźni tomonga quchoq ochib keladi, bir chekkada oʻtirib,

dildan suhbat quramiz, yoshligimizdagi qiziqarli voqealarni eslab

kuliszamiz…

Afsuski, birdan Birmingemdaligim xayolimga keladi…