Nelson Mandela Photos & Quotes

Nelson Rolihlahla Mandela (18 lipca 1918 r. - 5 grudnia 2013 r.) Był południowoafrykańskim anty-apartheidem rewolucyjnym, politycznym przywódcą i filantropem, który pełnił funkcję prezydenta RPA w latach 1994-1999. Był pierwszą czarną głową państwa w kraju i pierwszym wybrani w pełni reprezentatywnych demokratycznych wyborach. Jego rząd skupił się na demontażu dziedzictwa apartheidu, zwalczając zinstytucjonalizowany rasizm i sprzyjając rasowemu pojednaniu. Ideologicznie afrykański nacjonalista i socjalista, pełnił funkcję przewodniczącego partii Afrykańskiego Kongresu Narodowego (ANC) w latach 1991-1997.

Xhosa, Mandela urodził się w królewskiej rodzinie Thembu w Mvezo w Brytyjskiej Afryce Południowej. Studiował prawo na Uniwersytecie w Fort Hare i na Uniwersytecie Witwatersrand, zanim pracował jako prawnik w Johannesburgu. Tam zaangażował się w antykolonialną i afrykańską politykę nacjonalistyczną, dołączając do AKN w 1943 r. I współtworząc Ligę Młodzieży w 1944 r. Po utworzeniu apartheidu przez rząd partii białej, system segregacji rasowej, który uprzywilejował białych, on i AKN zobowiązał się do jego obalenia. Mandela został mianowany szefem oddziału Transvaal w ANC, zyskując coraz większe uznanie za zaangażowanie w kampanię Defiance 1952 i Kongres Ludu w 1955 roku. Był wielokrotnie aresztowany za wywrotowe działania i bezskutecznie ścigany w teście o zdradę w 1956 roku. Pod wpływem marksizmu, potajemnie dołączył do zakazanej Południowoafrykańskiej Partii Komunistycznej (SACP). Chociaż początkowo zobowiązał się do pokojowych protestów, we współpracy z SACP był współzałożycielem bojownika Umkhonto my Sizwe w 1961 roku i prowadził kampanię sabotażową przeciwko rządowi. Został aresztowany i osadzony w więzieniu w 1962 roku, a następnie skazany na dożywocie za konspirowanie do obalenia państwa po procesie Rivonia.

Mandela odsiedział 27 lat w więzieniu, dzieląc między Robben Island, Więzienie Pollsmoor i więzienie Victor Verster. W obliczu rosnącej presji krajowej i międzynarodowej, a także obaw przed rasową wojną domową, prezydent FW de Klerk wypuścił go w 1990 r. Mandela i de Klerk prowadzili wysiłki zmierzające do wynegocjowania końca apartheidu, czego rezultatem były wielorasowe wybory powszechne w 1994 r., W których Mandela dowodził ANC do zwycięstwa i został prezydentem. Kierując się szerokim koalicyjnym rządem, który ogłosił nową konstytucję, Mandela podkreślił pojednanie między rasowymi grupami tego kraju i utworzył Komisję Prawdy i Pojednania, aby zbadać przeszłe przypadki łamania praw człowieka. Z ekonomicznego punktu widzenia administracja Mandeli zachowała liberalne ramy swojego poprzednika pomimo swoich własnych socjalistycznych przekonań, wprowadzając także środki zachęcające do reformy rolnej, walki z ubóstwem i rozszerzania usług opieki zdrowotnej. Na arenie międzynarodowej działał jako mediator w procesie bombardowania Pan Am Flight 103 i był sekretarzem generalnym Ruchu Niezaangażowanego w latach 1998-1999. Odmówił drugiej kadencji prezydenckiej, aw 1999 roku zastąpił go jego zastępca, Thabo Mbeki. Mandela został starszym mężem stanu i skupił się na walce z ubóstwem i HIV / AIDS poprzez charytatywną Fundację Nelsona Mandeli.

Przez większość życia Mandela był kontrowersyjny. Chociaż krytycy z prawej strony potępili go jako komunistycznego terrorystę, a ci na skrajnej lewicy uznali go za zbyt chętnego do negocjacji i pogodzenia się z zwolennikami apartheidu, zyskał międzynarodowe uznanie za jego aktywizm. Powszechnie uważany za ikonę demokracji i sprawiedliwości społecznej, otrzymał ponad 250 wyróżnień - w tym Pokojową Nagrodę Nobla - i stał się przedmiotem kultu osobowości. Utrzymywany jest w głębokim szacunku w Afryce Południowej, gdzie często nazywa się go imieniem klanu Xhosa, Madiba, i określany jako "Ojciec narodu".