Space Wonders Photo Editor

Kiedy myślimy o kosmosie, mamy na myśli gwiazdy, księżyc, planety słoneczne o wiele więcej rzeczy. Przestrzeń to miejsce, w którym zwykły człowiek nie może sięgnąć ani iść i zobaczyć przestrzeni. Bóg obdarzył wiele cudów na tej planecie, w tym kosmiczną planetę pierwszą.

Innymi słowy, wszechświat nie tylko się rozszerza, ale także przyspiesza w swojej ekspansji. Fizycy, starając się zidentyfikować źródło tego zjawiska, nazwali je ciemną energią ze względu na tajemniczą, ukrytą naturę.

Ziemia obraca się wokół osi przebiegającej przez oba bieguny. Oznacza to, że bieguny doświadczają niewielkiej lub żadnej siły rotacyjnej z Ziemi. Natomiast równik doświadcza maksymalnej możliwej siły. Wystrzeliwując rakiety blisko równika, uzyskaj dodatkowy wzrost prędkości z obrotu Ziemi, który pomaga im osiągnąć orbitę.

Pierwszymi zwierzętami wysłanymi w kosmos były muszki owocowe na pokładzie amerykańskiej rakiety V2 20 lutego 1947 roku. Łajka w dniu 3 listopada 1957 r.

Kulisty obłok bilionów brył skał i lodu tworzy najbardziej zewnętrzną granicę naszego Układu Słonecznego. Odległa krawędź obłoku Oorta może leżeć jakieś 100 000 razy dalej od Słońca niż Ziemia, ponad jedna trzecia drogi do najbliższej gwiezdnej sąsiadki Proxima Centauri.

Tam przyciąganie grawitacyjne innych gwiazd, a nawet samej Drogi Mlecznej jest większe niż przyciąganie Słońca. Wpływy te mogą czasami zepchnąć obiekt w chmurze Oorta z kursu i skierować go w naszą stronę, stając się czymś, co znamy jako kometę. Rzeczywiście, potrzeba źródła dla długookresowych ciał komet, które mijają nas rzadziej niż raz na 200 lat, jest jedynym dowodem na istnienie obłoku Oorta, który jest co najmniej poszlakowy.

Chmura Oorta może nawet pojawić się w dwóch częściach. W 2003 roku Mike Brown z Kalifornijskiego Instytutu Technologii w Pasadenie wraz z kolegami zaobserwował planetę karłowatą, nazwaną Sedna, kołyszącą się po wysoce eliptycznej orbicie, sięgającej około 1000 razy większej od odległości Ziemia-Słońce. To pomogło pomysłowi, że w sferycznej zewnętrznej powłoce obłoku znajduje się dysk obiektów w płaszczyźnie naszego Układu Słonecznego, czasami znany jako obłok Hills.

Typowy mieszkaniec obłoku Oorta ma prawdopodobnie zaledwie kilka kilometrów średnicy, abyśmy mogli go obserwować w jego naturalnym środowisku. …najbardziej fascynujący aspekt kosmosu zawsze wiąże się z uczuciem, które po raz pierwszy doznałem, gdy jako dziecko wpatrywałem się w mapy naszego Układu Słonecznego lub przeglądałem fotoksiążki.

Spróbowałbym namierzyć Ontario na zdjęciu Ziemi, a potem cofnąć się, by spojrzeć na Kanadę, trochę dalej do Ameryki Północnej, a na koniec do rozmiarów naszej planety. Ziemia stałaby się karłowata w stosunku do rozmiarów galaktyki, a ukłucie szpilki w Ameryce Północnej, które reprezentowało mój dom, byłoby oczywiście niczym więcej niż drobinką kurzu na tle niewyobrażalnej masywności wszechświata.

To poczucie bycia maleńką częścią jakiegoś gigantycznego świata, wypełnionego niesamowicie dziwnymi i całkowicie obcymi widokami, porwało moją wyobraźnię w sposób, w jaki niewiele innych rzeczy kiedykolwiek miało. Mam nadzieję, że to ten ogrom, który zawsze ujrzę w kosmicznych grach wideo. Niezależnie od tego, czy jest to osiągane poprzez zagmatwane dyskusje dotyczące ogromu czasu i przestrzeni, czy po prostu bardzo oryginalne projekty artystyczne, musi istnieć poczucie zachwytu, abym mógł się dobrze bawić z scenerią.

Przez tysiące lat patrzyliśmy z podziwem na kosmiczny ocean kosmosu. Starożytni obserwatorzy gwiazd byli ciekawi i zafascynowani pewnymi punktami światła, które zdawały się poruszać wśród gwiazd. Obiekty te obserwowane w kosmosie nazwano planetami oznaczającymi wędrowców.

Astronomowie rozpoznali również komety z ogonami wiodącymi i meteory spadających gwiazd, które zdawały się spadać z nieba. Od czasu wynalezienia teleskopu odkryliśmy tysiące planetoid, niewielką liczbę planet karłowatych oraz Pas Kuipera. Kiedyś astronomowie wierzyli, że nasza galaktyka to rzeczywiście cały wszechświat.