Tareekh e Tabri Urdu Part 4

O Imam At-Tabari

W IX wieku p.n.e. nauka islamska osiągnęła swój szczyt. Muzułmańscy uczeni i naukowcy wyróżniali się nauką i osiągnięciami w różnych dziedzinach. Abu Jafar Muhammad ibn Jarir at-Tabari przewyższył ich wszystkich. Uczył się w literaturze hadisów, studiował także wiele innych przedmiotów, aby poszerzyć swoją wiedzę o Świętym Koranie i religii islamu. Pod koniec swoich dni był znany jako komentator Koranu, ekspert w dziedzinie prawa islamskiego (Fiqh) i znany historyk. Był także autorem wielu książek; najsłynniejszym z nich był jego Tafsiir z Koranu, a drugim była jego encyklopedia na temat historii islamu.

At-Tabari urodził się w mieście Amul, w Tabaristanie, górzystym regionie leżącym na południe od Morza Kaspijskiego w roku 839 p.n.e. Amul został zbudowany nad brzegiem rzeki, a najbliższym portem było miejsce zwane Humm, które było u ujścia rzeki.

Imam at-Tabari zmarł w wieku 85 lat w roku 923 p.n.e. Przeczytaj cały artykuł na temat krótkiej biografii Imama At-Tabari

Imam at-Tabari spędził 12 lat pisząc tę ​​encyklopedię o historii islamu. Jego praca nie była łatwa, ponieważ musiał zbierać i kompilować materiały z różnych źródeł. Musiał również polegać na raportach ustnych, aby uzupełnić swoją encyklopedię.

Jego encyklopedia „Roczniki Apostołów i Królów” corocznie kronikowała historię islamu; próba kategoryzacji historii od stworzenia do roku 915 p.n.e. Zanim ukończył swoją pracę, zgromadził w swojej obszernej pracy wszystkie historyczne tradycje Arabów. Świat muzułmański nie ociągał się z uznaniem, a dzieło to stało się bardziej znane niż jego Komentarz do Koranu, ponieważ w tamtym czasie nie istniały żadne inne podobne dzieła.

Podobno we wszystkich wielkich bibliotekach muzułmańskiego świata w tamtych czasach znajdowało się co najmniej 20 egzemplarzy jego encyklopedii. Setki kopistów zarabiało na życie kopiując jego dzieła na użytek osób prywatnych i bibliotek. Wiele jego oryginalnych prac zaginęło z upływem czasu. Dopiero pod koniec ubiegłego wieku współcześni uczeni poskładali jego prace, aby mogły być studiowane przez studentów w czasach nowożytnych.

Tabari urodził się w Amol w Tabaristanie (około 20 km na południe od Morza Kaspijskiego) zimą 838–9.[7] Nauczył się na pamięć Koranu w wieku siedmiu lat, był wykwalifikowanym przywódcą modlitwy w wieku ośmiu lat i zaczął studiować tradycje prorockie w wieku dziewięciu lat. Opuścił dom, aby studiować w 236 AH[8] (850/1 AD), kiedy miał dwanaście lat. Utrzymywał bliskie związki ze swoim rodzinnym miastem. Wrócił co najmniej dwa razy, po raz drugi w 290 roku n.e. (903 r.), kiedy jego szczerość wywołała pewien niepokój i doprowadziła do jego szybkiego odejścia.[9]

Najpierw udał się do Rayy (Rhages), gdzie pozostał przez około pięć lat.[10] Głównym nauczycielem w Rayy był Abu Abdillah Muhammad ibn Humayd al-Razi, który wcześniej uczył w Bagdadzie, ale teraz miał już siedemdziesiąt lat[11]. Podczas pobytu w Ray studiował także prawoznawstwo muzułmańskie według szkoły Hanafi.[12] Między innymi, Ibn Humayd nauczył Jarira Tabariego historycznych dzieł ibn Ishaqa, zwłaszcza al-Siraha, jego życia Mahometa.[13] W ten sposób Tabari został wprowadzony w młodości do przedislamskiej i wczesnej historii islamu. Tabari często cytuje ibn Humayda, ale niewiele wiadomo o innych nauczycielach Tabariego w Rayy.