قوافي الشعر العربي

กวีคือสุนทรพจน์ แต่ควบคุมด้วยน้ำหนักและสัมผัส เรียกว่ากวีนิพนธ์

ร้อยกรองเป็นวรรณศิลป์ประเภทหนึ่งที่อาศัยการใช้ภาษาในลักษณะที่แตกต่างจากร้อยแก้ว

สัมผัสเป็นคำศัพท์กวีที่สำคัญที่สุดคำหนึ่ง และหมายถึงความกลมกลืนของเสียงในตอนท้ายของบท โดยที่เสียงเดียวกันนี้จะถูกทำซ้ำในตอนท้ายของบทต่อเนื่องกัน ไม่ว่าเสียงนี้จะเหมือนกันทั้งหมดหรือไม่ (เช่นสัมผัสแบบเต็ม) , หรือ half (เช่น half rhyme)

เพลงคล้องจองมีบทบาทสำคัญในการทำให้กวีนิพนธ์มีจังหวะและสวยงามมากขึ้น เนื่องจากบทกวีเหล่านี้ทำงานเพื่อรวมข้อความบทกวีและเชื่อมโยงบทต่างๆ เข้าด้วยกัน นอกจากนี้ยังช่วยแก้ไขข้อความในความทรงจำของผู้อ่านและทำให้จดจำและจดจำได้ง่ายขึ้น

นอกจากนี้ สัมผัสยังเป็นเครื่องมือสำคัญในการแสดงความรู้สึกและความคิด เนื่องจากสามารถใช้เพื่อเน้นคำบางคำหรือเพื่อเน้นความรู้สึกต่างๆ ซึ่งจะเพิ่มความแข็งแกร่งและความน่าดึงดูดใจให้กับข้อความบทกวี

Rhymes แบ่งออกได้เป็นหลายประเภท เช่น

สัมผัสเต็มรูปแบบ: เสียงเดียวกันซ้ำอย่างสมบูรณ์ในตอนท้ายของโองการ

สัมผัสครึ่งหนึ่ง: เป็นเสียงครึ่งหนึ่งที่ซ้ำในตอนท้ายของโองการ

สัมผัสภายใน: เป็นเสียงที่ซ้ำเสียงตรงกลางของข้อแทนที่จะเป็นตอนท้าย

สัมผัสคนตาบอด: เป็นเสียงที่ทำซ้ำเสียงในที่ซ่อนภายในบ้านโดยไม่มีเสียงในตอนท้าย

บทกวีสามารถใช้แตกต่างกันในกวีนิพนธ์ เนื่องจากสามารถใช้ในบทกวีเจ้าชู้และความรัก ในบทกวีทางศาสนาและความรักชาติ ในบทกวีการเมืองและสังคม และในบทกวีประเภทอื่นๆ

โดยสรุป อาจกล่าวได้ว่าคำคล้องจองถือเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดอย่างหนึ่งของกวีนิพนธ์ที่ช่วยให้เกิดจังหวะและความสวยงามในกวีนิพนธ์ และเป็นเครื่องมือสำคัญในการแสดงความรู้สึกและความคิด และช่วยให้บทกลอนไพเราะยิ่งขึ้น

กวีนิพนธ์ในภาษาอาหรับเรียกว่ากวีนิพนธ์

เป็นศิลปะวรรณกรรมอาหรับรูปแบบหนึ่ง

ซึ่งปรากฏมาตั้งแต่สมัยโบราณและก็เป็นการแสดงออกของมนุษย์

มีลักษณะเป็นเสียงพูดที่สมดุลพร้อมการเปิดใช้งานเฉพาะ

มันเป็นไปตามการปรากฏตัวของสัมผัสและใช้ภาพ

บทกวีและศิลปะที่ใช้สัญลักษณ์

มันมีความหมายที่ลึกซึ้งที่สุดอุปมา

และความงามของถ้อยคำ กวีเขียนแสดงความคิด

ความรู้สึก ความรู้สึก ปัญหา และสิ่งที่เขาเชื่อ

และประเด็นด้านมนุษยธรรมที่ดึงดูดใจเขา และมันเป็นบทกวี

ภาษาของชาวอาหรับในการแสดงออกถึงเงื่อนไขและวัฒนธรรมของพวกเขา

สูตรอาหาร ประวัติศาสตร์ สงคราม และเมื่อใด

คำพูดของพวกเขากลายเป็นน้ำหนักของความสูงส่งของกวีนิพนธ์; เพราะชาวอาหรับ

พวกเขารู้สึกได้ และอิบนุ มานซอร กล่าวถึงเรื่องนี้ว่า

(กวีนิพนธ์ในสุนทรพจน์ทั่วไปมีชัยเหนือมัน เนื่องจากมีเกียรติในหน่วยเมตรและสัมผัส แม้ว่าความรู้ทั้งหมดจะเป็นบทกวีก็ตาม)[1]