詩經

The Book of Songs เป็นจุดเริ่มต้นของบทกวีจีนโบราณบทกวีที่เก่าแก่ที่สุดที่รวบรวมไว้ 311 บทกวีตั้งแต่ต้นราชวงศ์โจวตะวันตกจนถึงกลางฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง (จากศตวรรษที่ 11 ถึงศตวรรษที่ 6) ซึ่ง 6 แห่งคือ Shengshi นั่นคือเพียงชื่อ ไม่มีเนื้อหาเรียกว่าบทกวีหกของ Sheng (Nanxi, Baihua, Hua ข้าวฟ่าง, Youkang, Chongwu, Youyi) ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงลักษณะทางสังคมประมาณ 500 ปีตั้งแต่ต้นโจวถึงปลายโจว

"ผู้แต่งส่วนใหญ่ของหนังสือ" ไม่เป็นที่รู้จักและส่วนใหญ่ไม่สามารถตรวจสอบได้อีกต่อไปพวกเขารวบรวมโดย Yin Jifu และแก้ไขโดย Confucius "หนังสือเพลง" ถูกเรียกว่า "บทกวี" ในยุคก่อนฉินหรือจำนวนทั้งหมดถูกเรียกว่า "สามร้อยบทกวี" มันได้รับการยกย่องว่าเป็นคลาสสิกขงจื้อในราชวงศ์ฮั่นตะวันตกและเดิมเรียกว่า "หนังสือเพลง" และยังคงใช้อยู่ในปัจจุบัน หนังสือเพลงแบ่งออกเป็นสามส่วน: "ลม", "ความสง่างาม" และ "เพลง" "ลม" เป็นเพลงบัลลาดในส่วนต่าง ๆ ของราชวงศ์โจว "Ya" เป็นเสียงที่เป็นทางการของชาวโจวและแบ่งออกเป็น "Xiao Ya" และ "Da Ya"; "เพลง" เป็นเพลงนมัสการของกษัตริย์โจวและวัดบรรพบุรุษอันสูงส่ง บทกวี "," Lu Song "และ" Shang Song "

เมื่อขงจื๊อสรุปวัตถุประสงค์ของ "หนังสือเพลง" ว่า "ไม่มีความชั่ว" และสอนให้ลูกศิษย์อ่านหนังสือเพลงเป็นมาตรฐานสำหรับการสร้างคำและการกระทำ ในบรรดานักวิชาการก่อนฉินมีการอ้างอิงจำนวนมากถึง "หนังสือเพลง" เช่น Mencius, Xunzi, Mozi, Zhuangzi, Han Feizi ฯลฯ เมื่อพวกเขาพูดถึงการพิสูจน์ทางทฤษฎีพวกเขามักจะอ้างประโยคใน "หนังสือเพลง" เพื่อเพิ่มพลังการโน้มน้าวใจ ตามเวลาของจักรพรรดิหวู่ของราชวงศ์ฮั่น "หนังสือเพลง" ได้รับการยกย่องว่าเป็นคลาสสิกโดยลัทธิขงจื้อและกลายเป็นหนึ่งใน "Six Classics" และ "Five Classics"

"หนังสือเพลง" อุดมไปด้วยเนื้อหาที่สะท้อนให้เห็นถึงแรงงานและความรักสงครามและความเป็นทาสการกดขี่และการต่อต้านศุลกากรและการแต่งงานการบูชาบรรพบุรุษและการจัดเลี้ยงและแม้แต่ปรากฏการณ์ทางท้องฟ้าธรณีสัณฐานสัตว์สัตว์พืชและแง่มุมอื่น ๆ