Belly Dance Song,Belly Dancers

ระบำหน้าท้องเป็นการเต้นรำที่มีต้นกำเนิดในอียิปต์ มีลักษณะการเคลื่อนไหวของสะโพกและลำตัว มีวิวัฒนาการมาในรูปแบบต่างๆ มากมาย ขึ้นอยู่กับประเทศและภูมิภาค ทั้งในรูปแบบเครื่องแต่งกายและการเต้น ด้วยรูปแบบและเครื่องแต่งกายของชาวอียิปต์ที่เป็นที่รู้จักทั่วโลกมากที่สุดเนื่องจากภาพยนตร์อียิปต์ สไตล์อียิปต์ที่มีเพลงคล้องจองแบบอียิปต์ดั้งเดิมเป็นที่นิยมไปทั่วโลก โดยมีโรงเรียนหลายแห่งทั่วโลกกำลังฝึกฝนอยู่

การใช้คำว่า "ระบำหน้าท้อง" ครั้งแรกในภาษาอังกฤษหมายถึงนักเต้นชาวตะวันออกกลางที่แสดงที่ Exposition Universelle ในปารีสในปี พ.ศ. 2436 การเต้นระบำหน้าท้องเป็นการเต้นรำที่เน้นลำตัวเป็นหลัก โดยเน้นที่ข้อต่อของสะโพก . การเต้นรำแตกต่างจากรูปแบบการเต้นแบบตะวันตกอื่นๆ จุดเน้นของการเต้นรำอยู่ที่การแยกกล้ามเนื้อลำตัว มากกว่าการเคลื่อนไหวของแขนขาในอวกาศ แม้ว่าการคัดแยกเหล่านี้บางส่วนจะดูคล้ายกับการแยกตัวที่ใช้ในบัลเล่ต์แจ๊ส แต่บางครั้งก็มีแรงขับต่างกันและมีความรู้สึกหรือการเน้นที่ต่างกัน

เชื่อกันว่าระบำหน้าท้องมีประวัติศาสตร์อันยาวนานในตะวันออกกลาง แหล่งข้อมูลจากกรีกและโรมันหลายแห่ง รวมทั้ง Juvenal และ Martial กล่าวถึงนักเต้นจากเอเชียไมเนอร์และสเปนโดยใช้การเคลื่อนไหวเป็นลูกคลื่น เล่นคาตาเน็ต และจมลงกับพื้นด้วย "ต้นขาที่สั่นเทา" คำอธิบายที่บ่งบอกถึงการเคลื่อนไหวที่เกี่ยวข้องกับระบำหน้าท้องในปัจจุบันอย่างแน่นอน ต่อมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในศตวรรษที่ 18 และ 19 นักเดินทางชาวยุโรปในตะวันออกกลางเช่น Edward Lane และ Flaubert ได้เขียนนักเต้นที่พวกเขาเห็นมากมายรวมถึง Awalim และ Ghawazee แห่งอียิปต์

การเต้นรำหน้าท้องของชาวอียิปต์เรียกในตุรกีว่า Oryantal Dans หรือเพียงแค่ 'Oryantal' นักเต้นและนักดนตรีมืออาชีพหลายคนในตุรกียังคงเป็นมรดกของชาวโรมานี และชาวโรมาของตุรกีมีอิทธิพลอย่างมากต่อสไตล์ตุรกี ในตุรกี ระบำหน้าท้องเป็นแบบที่มีชีวิตชีวาและขี้เล่น โดยมีการฉายพลังงานออกไปด้านนอกมากกว่าสไตล์อียิปต์ที่มีศิลปะและมีอยู่มากกว่า ในตุรกี นักเต้นมีชื่อเสียงในด้านสไตล์ที่กระฉับกระเฉง แข็งแรง (แม้กระทั่งยิมนาสติก) และการใช้ฉาบนิ้วอย่างเชี่ยวชาญ หรือที่รู้จักกันในชื่อ zil ซึ่งมักใช้ในสไตล์อียิปต์และภาพยนตร์ ผู้ที่ชื่นชอบสไตล์ตุรกีมักกล่าวว่านักเต้นที่ไม่สามารถเล่น zil ได้ไม่ใช่นักเต้นที่ประสบความสำเร็จ งานปูพื้นซึ่งถูกห้ามในอียิปต์ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 ยังคงเป็นส่วนหนึ่งของระบำหน้าท้องของตุรกี

ระบำหน้าท้องสไตล์เลบานอนอยู่ระหว่างรูปแบบอียิปต์และตุรกี การเต้นรำแบบเลบานอนนำมาจากการเต้นรำแบบตะวันออกแบบคลาสสิก แต่ยังคงผสมผสานความทันสมัยและความทันสมัย มีขั้นบันไดขนาดใหญ่ เอนหลังไปทางลำตัว หมุนสะโพกบิดไปมา แขนใหญ่และยุ่งเหยิง และมีชิมมี่จำนวนมาก ประเภทของเทคนิคที่ใช้ในการเต้นรำสไตล์เลบานอนคือ shimmies แบบเลเยอร์ที่รวดเร็วและการเคลื่อนไหวภายในที่ละเอียดอ่อน นักเต้นชาวเลบานอนบางครั้งรวมถึงการเตะ ท่าแยก หลังลึก และการดรอปของตุรกี

แม้ว่าจะมีนักเต้นประเภทนี้ที่งาน Centennial ปี 1876 ในฟิลาเดลเฟีย แต่ก็ไม่ได้เกิดขึ้นจนกระทั่งงาน Chicago World's Fair ปี 1893 ได้รับความสนใจระดับชาติ คำว่า "ระบำหน้าท้อง" มักให้เครดิตกับ Sol Bloom ผู้อำนวยการด้านความบันเทิงของงาน แต่เขาเรียกการเต้นรำว่า danse du ventre ซึ่งเป็นชื่อที่ชาวฝรั่งเศสใช้ในแอลจีเรีย

นักเต้นระบำหน้าท้องคิดว่ามาจากเลบานอนในสเปนในช่วงเวลาของชาวฟินีเซียน เมื่อตระกูลอาหรับของเมยยาดมาที่สเปน พวกเขาส่งนักร้องและนักเต้นบาสก์ไปยังดามัสกัสและอียิปต์เพื่อฝึกฝนในสไตล์ตะวันออกกลาง

คลื่นลูกแรกที่น่าสนใจในการระบำหน้าท้องในออสเตรเลียคือช่วงปลายทศวรรษ 1970 ถึง 1980 โดยมีผู้อพยพและผู้ลี้ภัยหนีจากปัญหาในตะวันออกกลาง รวมทั้ง Jamal Zraika ชาวเลบานอน

การเต้นระบำหน้าท้องเป็นหลักฐานในสหราชอาณาจักรตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1960 ในช่วงทศวรรษ 1970 และ 1980 มีฉากคลับภาษาอาหรับที่เฟื่องฟูในลอนดอน โดยมีการแสดงดนตรีอาหรับสดและการระบำหน้าท้องเป็นประจำ