CrPC 1973 English Study Guide

ข้อจำกัดความรับผิดชอบ: แอปพลิเคชันนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหรือเป็นตัวแทนของหน่วยงานรัฐบาลใด ๆ เป็นแพลตฟอร์มส่วนตัวที่พัฒนาขึ้นเพื่อการศึกษา ข้อมูลหรือบริการใด ๆ ที่จัดทำโดยแอพนี้ไม่ได้รับการรับรองหรืออนุมัติโดยหน่วยงานของรัฐ แหล่งที่มาของเนื้อหา: https://lddashboard.legislative.gov.in/actsofparliamentfromtheyear/code-criminal-procedure-act-1973

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (CrPC) เป็นกฎหมายหลักเกี่ยวกับขั้นตอนการบริหารกฎหมายอาญาที่สำคัญในอินเดีย ได้มีการประกาศใช้ในปี พ.ศ. 2516 และมีผลใช้บังคับเมื่อวันที่ 1 เมษายน พ.ศ. 2517[2] โดยจัดให้มีกลไกในการสืบสวนอาชญากรรม การจับกุมผู้ต้องสงสัยในคดีอาญา การรวบรวมพยานหลักฐาน การตัดสินความผิดหรือความบริสุทธิ์ของผู้ถูกกล่าวหา และการพิจารณาลงโทษผู้กระทำความผิด นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับความรำคาญในที่สาธารณะ การป้องกันการกระทำผิด และการดูแลภรรยา ลูก และผู้ปกครอง

ปัจจุบันพระราชบัญญัติมี 484 มาตรา 2 กำหนดการ และ 56 แบบฟอร์ม ส่วนแบ่งออกเป็น 37 บท

ประวัติศาสตร์

ในอินเดียยุคกลาง ภายหลังการพิชิตโดยชาวมุสลิม กฎหมายอาญาของโมฮัมเหม็ดก็แพร่หลายมากขึ้น ผู้ปกครองชาวอังกฤษผ่านกฎหมายควบคุมปี 1773 ซึ่งจัดตั้งศาลฎีกาขึ้นในเมืองกัลกัตตา และต่อมาที่เมืองมัทราสและเมืองบอมเบย์ ศาลฎีกาจะต้องใช้กฎหมายวิธีพิจารณาความของอังกฤษในการตัดสินคดีของผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของพระมหากษัตริย์ หลังจากการกบฏในปี พ.ศ. 2400 มงกุฎก็เข้ามาบริหารในอินเดีย ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา พ.ศ. 2404 ผ่านรัฐสภาอังกฤษ ประมวลกฎหมายปี 1861 ยังคงดำเนินต่อไปหลังจากได้รับเอกราช และได้รับการแก้ไขในปี 1969 และในที่สุดก็ถูกแทนที่ในปี 1972

การจัดประเภทความผิดตามประมวลกฎหมาย

ความผิดที่รับรู้ได้และที่ไม่สามารถรับรู้ได้

บทความหลัก: ความผิดที่รับรู้ได้

ความผิดที่รับรู้ได้คือความผิดที่เจ้าหน้าที่ตำรวจอาจจับกุมได้โดยไม่ต้องมีหมายศาลตามคำสั่งของศาลตามกำหนดการแรกของประมวลกฎหมาย สำหรับกรณีที่ไม่อาจรับรู้ได้ เจ้าหน้าที่ตำรวจจะจับกุมได้ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาตจากหมายแล้วเท่านั้น โดยทั่วไปแล้ว ความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้นั้นเป็นความผิดที่ร้ายแรงน้อยกว่าความผิดที่สามารถรับรู้ได้ ความผิดที่รับรู้ได้รายงานภายใต้มาตรา 154 Cr.P.C ในขณะที่ความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้รายงานภายใต้มาตรา 155 Cr.P.C. สำหรับความผิดที่ไม่สามารถรับรู้ได้ ผู้พิพากษาที่ได้รับมอบอำนาจให้รับทราบตามมาตรา 190 Cr.P.C. ภายใต้มาตรา 156(3) Cr.P.C ผู้พิพากษามีอำนาจสั่งให้ตำรวจลงทะเบียนคดี สอบสวนและส่งเรื่อง/รายงานเพื่อยกเลิกคดี (2546 ป.ล.จ.1282)

คดีเรียกและคดีหมายเรียก

ภายใต้ประมวลกฎหมายมาตรา 204 ผู้พิพากษาที่รับรู้ถึงความผิดจะต้องออกหมายเรียกให้ผู้ถูกกล่าวหามาประชุม หากคดีเป็นคดีเรียกตัว หากกรณีดังกล่าวปรากฏเป็นคดีหมายอาจออกหมายหรือหมายเรียกได้ตามที่เห็นสมควร มาตรา 2(w) ของประมวลกฎหมายกำหนดให้คดีหมายเรียกเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับความผิด และไม่ใช่คดีหมายจับ มาตรา 2(x) ของหลักจรรยาบรรณให้นิยามกรณีหมายจับว่าเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับความผิดที่มีโทษประหารชีวิต จำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกเป็นระยะเวลาเกินสองปี