Israel - Palestine War History

ความขัดแย้งระหว่างอิสราเอล–ปาเลสไตน์เป็นความขัดแย้งทางทหารและการเมืองที่กำลังดำเนินอยู่ในลิแวนต์ เริ่มตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 ถือเป็นความขัดแย้งที่ดำเนินมายาวนานที่สุดครั้งหนึ่งของโลก มีการพยายามหลายครั้งเพื่อแก้ไขความขัดแย้งโดยเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการสันติภาพอิสราเอล–ปาเลสไตน์ ควบคู่ไปกับความพยายามอื่นๆ เพื่อแก้ไขความขัดแย้งอาหรับ–อิสราเอลในวงกว้าง การประกาศต่อสาธารณะเกี่ยวกับความปรารถนาที่จะเห็นบ้านเกิดของชาวยิวที่สถาปนาขึ้นในปาเลสไตน์ รวมถึงการประชุมสภาไซออนิสต์ครั้งแรกในปี พ.ศ. 2440 และปฏิญญาบัลโฟร์ในปี พ.ศ. 2460 ทำให้เกิดความตึงเครียดในช่วงแรกในภูมิภาคภายหลังการอพยพของชาวยิวระลอกคลื่น หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 อาณัติสำหรับปาเลสไตน์ได้รวมพันธกรณีผูกพันสำหรับ "การสถาปนาบ้านแห่งชาติสำหรับชาวยิวในปาเลสไตน์" ความตึงเครียดกลายเป็นความขัดแย้งระหว่างนิกายระหว่างชาวยิวและชาวอาหรับ แผนแบ่งแยกปาเลสไตน์ของสหประชาชาติในปี พ.ศ. 2490 ไม่เคยถูกนำมาใช้และกระตุ้นให้เกิดสงครามปาเลสไตน์ในปี พ.ศ. 2490-2492 สถานะที่เป็นอยู่ของอิสราเอล-ปาเลสไตน์ในปัจจุบันเริ่มต้นหลังจากการยึดครองเวสต์แบงก์และฉนวนกาซาของกองทัพอิสราเอล หรือที่รู้จักกันในชื่อดินแดนปาเลสไตน์ ในสงครามหกวันปี 1967

มีความคืบหน้าไปสู่การแก้ปัญหาสองรัฐด้วยสนธิสัญญาออสโลปี 1993–1995 ประเด็นด้านสถานะขั้นสุดท้าย ได้แก่ สถานะของกรุงเยรูซาเลม การตั้งถิ่นฐานของอิสราเอล พรมแดน ความมั่นคงและสิทธิทางน้ำ ตลอดจนเสรีภาพในการเคลื่อนย้ายของชาวปาเลสไตน์ และสิทธิในการกลับของชาวปาเลสไตน์ ความรุนแรงของความขัดแย้งในภูมิภาค—ซึ่งเต็มไปด้วยสถานที่ทางประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และศาสนาทั่วโลก—เป็นหัวข้อของการประชุมนานาชาติหลายครั้งที่เกี่ยวข้องกับสิทธิทางประวัติศาสตร์ ประเด็นความมั่นคง และสิทธิมนุษยชน และเป็นปัจจัยที่จำกัดการเข้าถึง และการท่องเที่ยวในพื้นที่ที่มีการโต้แย้งกันสูง ความพยายามด้านสันติภาพส่วนใหญ่มีศูนย์กลางอยู่ที่การแก้ปัญหาสองรัฐ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการสถาปนารัฐปาเลสไตน์ที่เป็นอิสระควบคู่ไปกับอิสราเอล การสนับสนุนจากสาธารณะสำหรับการแก้ปัญหาแบบสองรัฐ ซึ่งเมื่อก่อนได้รับการสนับสนุนจากทั้งชาวยิวอิสราเอลและชาวปาเลสไตน์ ได้ลดน้อยลงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

ภายในสังคมอิสราเอลและปาเลสไตน์ ความขัดแย้งก่อให้เกิดมุมมองและความคิดเห็นที่หลากหลาย โดยบางคนถึงกับอ้างว่าความรุนแรงที่ชาวอิสราเอลกระทำต่อชาวปาเลสไตน์นั้นเป็นส่วนหนึ่งของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ในขณะที่คนอื่นๆ อ้างว่าชาวปาเลสไตน์ใช้การก่อการร้ายทั่วโลกเพื่อส่งเสริมผลประโยชน์ของพวกเขา นับตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง การบาดเจ็บล้มตายของความขัดแย้งไม่ได้จำกัดอยู่เพียงนักรบเท่านั้น โดยมีพลเรือนเสียชีวิตจำนวนมากจากทั้งสองฝ่าย ชาวยิวอิสราเอลส่วนน้อย (ร้อยละ 32) สนับสนุนการแก้ปัญหาสองรัฐกับชาวปาเลสไตน์ ชาวยิวอิสราเอลถูกแบ่งแยกตามแนวอุดมการณ์ และหลายคนชอบที่จะรักษาสภาพที่เป็นอยู่ ชาวปาเลสไตน์ประมาณ 60 เปอร์เซ็นต์ (77 เปอร์เซ็นต์ในฉนวนกาซา และ 46 เปอร์เซ็นต์ในเขตเวสต์แบงก์) สนับสนุนการโจมตีด้วยอาวุธต่อชาวอิสราเอลในอิสราเอลเพื่อเป็นหนทางยุติการยึดครอง ในขณะที่ 70 เปอร์เซ็นต์เชื่อว่าการแก้ปัญหาแบบสองรัฐไม่สามารถทำได้อีกต่อไป หรือเป็นไปได้อันเป็นผลมาจากการขยายตัวของการตั้งถิ่นฐานของชาวอิสราเอล ชาวยิวอิสราเอลมากกว่าสองในสามกล่าวว่าหากอิสราเอลยึดเวสต์แบงก์ ชาวปาเลสไตน์ที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นั้นไม่ควรได้รับอนุญาตให้ลงคะแนนเสียง ความไม่ไว้วางใจซึ่งกันและกันและความขัดแย้งที่สำคัญมีความสำคัญเหนือประเด็นพื้นฐาน เช่นเดียวกับความกังขาซึ่งกันและกันเกี่ยวกับความมุ่งมั่นของอีกฝ่ายที่จะปฏิบัติตามพันธกรณีในข้อตกลงทวิภาคีในท้ายที่สุด ตั้งแต่ปี 2549 ฝ่ายปาเลสไตน์แตกแยกจากความขัดแย้งระหว่างฟาตาห์ ซึ่งเป็นพรรคที่มีอำนาจเหนือตามประเพณี และผู้ท้าชิงการเลือกตั้งในเวลาต่อมา ฮามาส กลุ่มอิสลามิสต์ติดอาวุธที่เข้าควบคุมฉนวนกาซา ความพยายามที่จะแก้ไขปัญหานี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกและดำเนินต่อไป ตั้งแต่ปี 2019 ฝ่ายอิสราเอลก็ประสบกับความวุ่นวายทางการเมืองเช่นกัน โดยมีการเลือกตั้งสภานิติบัญญัติที่ไม่สามารถสรุปผลได้ 4 ครั้งซึ่งเกิดขึ้นในช่วงสองปี การเจรจาสันติภาพรอบล่าสุดเริ่มขึ้นในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2556 แต่ถูกระงับในปี พ.ศ. 2557 ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2549 กลุ่มฮามาสและอิสราเอลได้ทำสงครามมาแล้ว 5 ครั้ง โดยครั้งล่าสุดในปี พ.ศ. 2566