афсонахои модарам

Дар яке аз дарахтони сершохубарги ҷангалзор парандачаи хурдакаку зебое бо Санҷобак дар ҳамсоягй зиндагй доштанд. Ҳеҷ яке аз онҳо ба дигаре халал намерасонд. Санҷобак аз саҳар то шом чормағз ва меваҳои хушкшударо ҷамъ оварда, барои зимистон захира мекард. Парандаи хурдакак бошад, ҳашароти зараррасони дарахтони гирду атрофро мехӯрд.

Ҳар саҳар Санҷобакро овози тақ-тақ аз хоб бедор мекард. У медонист, ки ин кори парандачаи хурдакак аст, ки аз зери пӯстлохи дарахтон ҳашаротҳои пинҳонро меҷустааст.

Рӯзе Санҷобак сӯи парандаи хурдакак нигариста пурсид:

-Ҳой, парандача, номи ту чист?

-Номам Паранда,-ҷавоб дод ӯ.

-Медонам, ки паранда ҳастй. Аммо ба кадом намуди паранда дохил мешавй, фаҳмиданиам.

Парандачаи зебо ҳайрон монд. Дар ҳақиқат ӯ ҳеҷ вақт дар ин бора фикр накарда буд.

Ман парандаи одиам. Кадом намуди паранда буданам чй аҳамият дорад?