پښتو غزلونه

د دومره ظلم بــــاوجـــــود ورته بــــخښنه کــوم

دا مـــې څووم ځـل دی چې داسې تېر وتنه کوم

نـــوره مو منیځ کې د وختونو ریشته پاتې نه ده

مــــه مـــې پوښتنه کوه بس، نه دې پوښتنه کوم

زړګــیه دا ځلې که خدای کول او جوړ شوې راته

بـــیا به دې هـــیچا پـــورې نه تړمـــه ژمــنه کوم

فریاد مې نه اورې دې ښــار بې احـساسه خلک

بس په ژړا به مې د مړو هــــیلو غــــــندنه کــوم

کریمه! خورمــه د زړه ویـــنې هــــمیشه ورباندې

د غم دې کټ مټ د خپل شعر غوندې پالنه کومه