Szlak Piastowski

Szlak Piastowski – trasa turystyczna w Polsce, przebiegająca przez województwo wielkopolskie i województwo kujawsko-pomorskie. W roku 2012 Szlak Piastowski otrzymał Certyfikat Polskiej Organizacji Turystycznej za najlepszy produkt turystyczny - jako unikatowy i wyjątkowo ważny dla polskiego dziedzictwa.

Szlak prowadzi z Poznania przez Pobiedziska, Moraczewo, Ostrów Lednicki, Gniezno, Trzemeszno, Mogilno, Strzelno, Kruszwicę, Inowrocław, Płowce, Brześć Kujawski, Włocławek oraz trasą północ-południe: Wągrowiec, Łekno, Żnin, Biskupin, Gniezno, Grzybowo, Giecz, Ląd nad Wartą, Konin do Kalisza. Wędrówka po szlaku odtwarza cykliczne przemieszczanie się władców piastowskich i ich dworów pomiędzy czterema grodami, które pełniły funkcje stołeczne.

Popularne wycieczki "Szlakiem Piastowskim" odbywały się już we wczesnych latach 60. XX. w. Podróżowano wtedy w ramach "wycieczek zakładowych" ciężarówkami przykrytymi plandeką, na drewnianych ławkach. Obchody 1000-lecia Państwa Polskiego (w 1966 roku) przyczyniły się do popularyzacji szlaku. Wtedy niemal każdy uczeń z rejonu Wielkopolski choć raz "zaliczył" Szlak Piastowski w ramach wycieczki szkolnej. Lawinowy rozwój turystyki nastąpił w latach 70. "za Gierka". W 1976 roku, z inicjatywy władz województwa poznańskiego, rozpoczęto szeroko zakrojoną akcję restauracji zabytków i zagospodarowania turystycznego odcinka z Poznania do Gniezna. Plan tych działań opracowało Biuro Planowania Przestrzennego w Poznaniu. Osią prac była dawna droga E261, przy której postawiono zabytkowe wiatraki, wiaty przystankowe, drewniane rzeźby i drogowskazy o charakterze piastowskim[1].

15 stycznia 2016 powołano w Gnieźnie klaster turystyczny Szlak Piastowski w Wielkopolsce. Tworzy go 19 samorządów (pięć powiatów i czternaście gmin) z terenu województwa wielkopolskiego. Celem powstania klastra jest zwiększenie atrakcyjności szlaku w Polsce i za granicą oraz przyciągnięcie nań większej liczby turystów[2].