Watayo Faqeer

کل ڀوڳ ۽ مزاج سنڌي سماج ۽ ثقافت جو قديم دور کان اٽوٽ حصو رهيا آهن.

تاريخ ڏسي ٿي ته بنيادي طرح هڪ سکُيي ستابي ۽ پُر امن ديس هئڻ ڪري، سنڌي ماڻهو عام حالتن ۾ ته زندگيءَ کي ان جي فطري رنگ يعني بي فڪريءَ ۾ گذاريو ئي آهي، پر اُن انتهائي ڏُکين حالتن کي منهن ڏيندي به پنهنجي رهڻي ڪهڻيءَ کي خوش مزاجيءَ واري ڪيفيت ۾ جاري رکيو آهي.

سنڌ جي سماجي زندگيءَ جو اهو تاريخي ورثو دربان، اوطاقن، ڪچهرين ۽ شادين مُرادين کان ويندي بازارن، هوٽلن ۽ مجلسن تائين مسلسل ڦهلبو رهيو آهي. سنڌي قوم جي سماجي زندگيءَ سان لاڳاپيل هي ادارا هميشه لطافتن ۽ نزاڪتن جو حسين سنگم بڻيا رهيا آهن.

انهن قديم روايتن تي نظر وجهندي، بهرحال اها ڳالهه آسانيءَ سان محسوس ڪري سگهبي، ته سنڌ جي سماجي زندگيءَ جو لازمي جُز بڻيل وکرن يعني لطيفي، ٽوٽڪي، ٽوڻي توڙي ٽوڪ ۾ ٻئي جي دل ايذائڻ ۽ رنجائڻ وارو عنصر حاوي نظر نه ايندو.

ان جي اُبتڙ انهن مڙني عنصرن ذريعي زندگيءَ جي ڪڙائين کي لطافتن ۾ جذب ڪرڻ، تيز ۽ تُرش شخصي روين ۾ سُڌارو آڻن ۽ کل ڀوڳ ذريعي ڪڙيون سچائيون ۽ حقيقتون نروار ڪرڻ وارو لاڙو ڪجهه سرس ئي نظر ايندو.