李白诗词-简体

اشعار لی بای در مجموع حدود 1300 شعر از لی بای گردآوری و مرتب شده است. با توجه به قالب شعر: اشعار کهن پنج نویسه، رباعی پنج نویسه، شعر ریتم پنج نویسه، اشعار کهن هفت نویسه، رباعی هفت نویسه، اشعار ریتم هفت شخصیتی، اشعار کهن متفرقه، اشعار گروهی، یوفو، و آهنگ ها و اشعار دیگر

معرفی مختصری از شاعر لی بای: لی بای (701-762)، با نام ادبی تایبای، ملقب به مرد غیر روحانی چینگلی، و جاودانه در تبعید، شاعر بزرگ رمانتیک در سلسله تانگ بود. لی دو، به منظور متمایز کردن آن از دو شاعر دیگر لی شانگین و دو مو، یعنی "لی دو کوچک"، دو فو و لی بای نیز در مجموع "لی دو بزرگ" نامیده می شوند. او بشاش و سخاوتمند است، عاشق نوشیدن و شعر گفتن است و دوست دارد.

لی بای عمیقاً تحت تأثیر افکار Huanglaozhuang بود و "مجموعه لی تایبای" در آنجا به دست آمده است. بیشتر اشعار او در حالت مستی سروده شده است. از آثار نماینده او می توان به "نگاهی به آبشار لوشان" ، "سفر در جاده دشوار است" اشاره کرد. "، "جاده به شو دشوار است"، "شراب وارد شراب می شود"، "لیانگ فو یین"، "شهر امپراتور سفید موی اولیه" و بسیاری آهنگ های دیگر. قبلاً زندگی نامه هایی از سلسله سونگ وجود دارد (مانند ون یینگ "سوابق وحشی Xiangshan") که توسط لی بای نوشته شده است. از نظر اهمیت پیشگام و دستاوردهای هنری "Li Bai's Ci" از جایگاه بسیار بالایی برخوردار است.

Yuefu، Song Xing و Quatrains از Li Bai بالاترین تعداد را دارند. خط آواز آن به طور کامل تمام اشکال ذاتی آفرینش شعر را می شکند، خالی است و قلم موی آن متنوع است و به قلمرو جادویی غیرقابل پیش بینی و تاب خوردن به میل خود می رسد. رباعیات لی بای به طور طبیعی سرزنده، ظریف و بی بند و بار هستند و می توانند احساسات بی پایان را با زبانی مختصر و زنده بیان کنند. در میان شاعران سلسله پر رونق تانگ، وانگ وی و منگ هائوران بهتر از پنج استاد بودند، وانگ چانگلینگ و هفت استاد دیگر بسیار خوب نوشتند و تنها لی بای تنها کسی بود که هم پنج استاد و هم هفت استاد را داشت. به همان افراط رسید.

شعر لی بای باشکوه و ظریف است و دستاوردهای هنری او فوق العاده بالاست. سبکی باشکوه و بی بند و بار، خوش تیپ و شاداب، سرشار از روحیه عاشقانه و به وحدت محتوا و هنر دست می یابد. بیشتر اشعار او به توصیف مناظر و بیان احساسات درونی می پردازد. اشعار لی بای دارای این جذابیت هنری است که «ضربه های قلم باد و باران را شوکه می کند و اشعار ارواح و خدایان را به گریه می اندازد.» غزل ذهنی بیان خود بسیار قوی است. در اشعار لی بای اغلب از تخیل، اغراق، استعاره، شخصیت پردازی و تکنیک های دیگر به طور جامع استفاده می شود که نتیجه آن یک مفهوم هنری جادویی، باشکوه و متحرک است.