بنواز دلم را

“جایی میان تاریک و روشن مهتاب

حواله کن به نغمه ی دلدادگی

دلی را که برای نوازش مهرت

در بی تابی سوسو می زند.

سمفونی ها را چه سود…

وقتی تار به تار دلم با نوازش عشقت عجین شده.

ساز از تو دل از من!

رقص و کرشمه اش باشد برای فردا و چشمان تو و بوسه های من

بنواز دلم را…”

خلاصه

درست در جایی که پرده سیاه نا امیدی روی زندگی ها سایه انداخته تلالو امیدو باور چشمک زنان خودی نشون میده…وصال عاشق ها،ته ماجرا نیست…آزمون سنجش عشق درست از همین نقطه آغاز میشه.

رمان تقابلی از سیاه و سپیدی

امید و نا امیدی

و بخشش و گذشت رو روایت میکنه.

آدم های داستان کاملا خاکستری هستند..نیمه تاریک وجودشون برای رونمایی به یه تلنگر کوچیک بستگی داره.

امیدوارم لذت ببرید.