Colorful Surah Mominoon with E

المومنون (به عربی: المؤمنون، «مؤمنان») بیست و سومین سوره (سوره) قرآن با 118 آیه (آیات) است. با توجه به زمان و پیشینه نزول مفروض (اصباب النزول)، این یک «سوره مکی / مکی» متقدم است، به این معنا که گمان می رود به جای اینکه بعداً در مدینه باشد، در مکه (مکه) نازل شده است.

این سوره به مبانی ایمان (عقیده)، توحید (توحید اسلامی)، رسالت، معاد و قضای متعالی خداوند می پردازد. سوره این مضامین را با جلب توجه به خلقت انسان از سوی خداوند در مراحل مختلف در رحم مادر، آفرینش آسمان ها و زمین، نازل شدن باران و روییدن گیاهان، درختان و میوه ها و رزق و روزی او به این مضامین هدایت می کند. حیوانات اهلی با فواید گوناگون برای انسان، همه با تأکید بر این که انسان بمیرد و در قیامت برانگیخته شود.

مضمون رساله با استناد به روایات برخی از پیامبران اسلام مانند نوح (نوح)، هود، موسی (موسی) و عیسی (عیسی) مورد تأکید قرار گرفته است، و خاطرنشان می شود که همه آنها پیام توحید یکسانی را ابلاغ کردند، اما کافر شدند. و با مخالفت مردمی که آنها را موعظه می کردند، و اینکه خداوند همه آنها را یاری کرد و نجات داد. همچنین اشاره ای به همین بی ایمانی و مخالفت پیشوایان مکه با پیامی که محمد (ص) به آنان رسانده شده است. این سوره با اشاره ای دیگر به اجتناب ناپذیر بودن قیامت پایان می یابد و اشاره می کند که انسان فرصتی دوباره برای بازگشت به زندگی دنیوی و جبران کوتاهی ها و خطاهای خود نخواهد داشت.

این سوره با این جمله آغاز می شود که «به یقین مؤمنان به موفقیت واقعی دست یافتند» و قصد دارد نکته ای را بیان کند که معیار موفقیت و شکستی که افراد کافر به اسلام در نظر دارند در واقع اشتباه است زیرا بر اساس آن است. تصورات نادرست است و ماهیت گذرا و محدود دارد و به نوبه خود منجر به شکست نهایی و نه موفقیت واقعی می شود.

در مقابل، کسانی که از تعالیم اسلام تعلیم داده شده توسط محمد پیروی می کنند و کافران آنها را شکست خورده می دانند، در واقع کسانی هستند که واقعاً موفق هستند. زیرا با قبول دعوت به اسلام، توفیق واقعی و سعادت همیشگی در دنیا و آخرت برای آنان تضمین می شود. کافران با انکار پیام اسلام زیان بزرگی را متحمل شدند و عواقب بدی در دنیا و آخرت خواهند داشت.

این موضوع اصلی سوره است و کل گفتار از ابتدا تا انتها برای تأثیرگذاری بر همین موضوع است.

صاحب الخوشو

اولين خصلتي كه در آيه 2 اين سوره بيان شده است، «الذين في الصلوة» است. کلمه عربی که برای توصیف مردم به کار می رود «خشیعون» به معنای صاحبان «الخوشو» است.

بر اساس تفسیر بن کثیر (کسیر)، یک تفسیر کلاسیک (یعنی تفسیری از قرآن که توسط محقق اسلامی ابن کثیر نوشته شده است)، کلمه عربی «خوشو» شامل معانی آرامش، سکون، سکون، وقار و فروتنی است. در حالی که ابن عباس «خشیعون» را با ترس و آرامش توضیح می دهد. الخوشو جزء ضروری صلوات / صلوات / صلاه / نماز / نماز / صلوات است، اما به راحتی می توان از دست رفت. در حدیثی (حدیث / حضرت محمد (ص) فرمود: «اولین چیزی که از این امت برداشته می‌شود، خوشو است. تا کسی را نبینی که خوشو دارد.»

از امام جعفر صادق (علیه السلام) منقول است که هر کس این سوره را در هر جمعه بخواند در آخرت مقام بزرگی دارد و در جمع پیامبران خواهد بود.