قانون اساسی جمهوری چین قانون اساسی جمهوری چین است.
"قانون اساسی جمهوری چین" قانون اساسی جمهوری چین است و اکنون با "اصلاحات قانون اساسی جمهوری چین" بالاترین سطح قدرت قانونی را دارد. در سی و پنجمین سال جمهوری چین (1946) ، در 25 دسامبر توسط مجلس ملی مشروطه در نانجینگ تصویب شد. این قانون توسط دولت ملی در 1 ژانویه سال 36 جمهوری چین (1947) اعلام شد و در 25 دسامبر همان سال اجرا شد [4]: 8251. متن کامل شامل 14 فصل و 175 مقاله است [4]: 8251. ویژگی اصلی این است که اصول سه نفره و مفهوم حاکمیت بین مردم را نشان دهد ، حفاظت از آزادی و حقوق مردم را به وضوح تعریف کند ، پنج مورد را تصریح کند -تفکیک قدرت از سیستم دولت مرکزی و سیستم خودمختاری محلی ، و به وضوح حاکی از دولت های مرکزی و محلی است.
قانون اساسی جمهوری چین سومین قانون اساسی از زمان تاسیس جمهوری چین است. با این حال ، قبل از اجرای قانون اساسی ، جنگ داخلی بین کومینتانگ و حزب کمونیست به طور گسترده آغاز شد و مجلس شورای ملی مقررات موقت بسیج و شورش را در سال 1948 به عنوان یک بند فرعی قانون اساسی در طول جنگ ؛ پس از 1949 ، کومینتانگ و حزب کمونیست به دلیل جنگ داخلی قدرت خود را در سرزمین اصلی چین از دست دادند و حکومت م toثر به تایوان ، پنگو ، جینما محدود شد و دوره کاربرد این بند به طور مداوم تمدید شد ، اجرای دولت مشروطه را بی نام می کند. در دهه 1980 جمهوری چین (1991) ، مجلس شورای ملی "مقررات موقت دوره بسیج و شورش" را لغو کرد و در عین حال "مقررات اضافی به قانون اساسی جمهوری چین" را در علاوه بر متن قانون اساسی ، و همچنین انجماد برخی از متون قانون اساسی در پاسخ به شرایط کنونی ملی. ، هفت بار تجدید نظر شده است.