Seven deadly sins

هفت گناه کشنده ، که به آن گناهان بزرگ یا گناهان اصلی نیز معروف است ، یک گروه بندی و طبقه بندی رذایل در آموزه های مسیحی است ، اگرچه در کتاب مقدس ذکر نشده است. اگر رفتارها یا عادت ها مستقیماً موجب بداخلاقی های دیگر شود ، در این گروه طبقه بندی می شوند. طبق لیست استاندارد ، آنها غرور ، حرص ، غضب ، حسادت ، شهوت ، پرخوری و تنبلی هستند که با هفت فضیلت آسمانی مغایرت دارند.

این طبقه بندی از پدران صحرا ، به ویژه Evagrius Ponticus ، که هفت یا هشت افکار یا روح شیطانی را برای غلبه بر آنها شناسایی کرد ، نشات گرفته است. شاگرد اواگریوس ، جان كاسیان ، با كتاب "مitسسات" این طبقه بندی را به اروپا آورد ، جایی كه این عمل برای اعترافات كاتولیك به عنوان مستندات در دستورالعمل های مجازات ، خطبه هایی مانند "داستان پارسون" چاوسر و آثار هنری مانند برزخ دانته (جایی كه توبه كنندگان از کوه برزخ بر اساس بدترین گناه خود گروه بندی شده و مجازات می شوند). کلیسای کاتولیک از چارچوب گناهان مهلک استفاده کرد تا به مردم کمک کند تا تمایلات شیطانی خود را قبل از اینکه خسته شوند ، مهار کنند. معلمان به ویژه بر غرور تمرکز کردند ، گمان می کردند گناهی است که روح را از فضل جدا می کند [5] و این همان اصل شر ، و همچنین حرص و آز است ، زیرا این دو اساس همه گناهان دیگر است. هفت گناه مرگبار در رساله ها مورد بحث قرار گرفت و در نقاشی ها و تزئینات مجسمه ها در کلیساهای کاتولیک و همچنین در کتاب های درسی قدیمی به تصویر کشیده شد.

هفت گناه مرگبار ، همراه با گناهان علیه روح القدس و گناهانی که برای انتقام به آسمان فریاد می زنند ، به ویژه در سنت های مسیحی غربی به عنوان مواردی که باید مورد تأسف قرار گیرند ، آموزش داده می شوند.