L'homme Qui Voulait Etre Heure

من می دانم که قدردانی (نه گفتن حتی پرستش کردن) از کتابی که بسیار موفقیت آمیز بوده است تا جایی که تبدیل به یک کتاب پرفروش شده است ، کمی کلیشه ای به نظر می رسد ، اما از همه بدتر ، من مسئولیت انتخاب های خود را بر عهده می گیرم! بله ، من این کتاب را پرستش کردم (قبلاً "خدایان همیشه به صورت ناشناس سفر می کردند" و در آنجا همان احساس خوشبختی است که مرا با خود برد). یک کتاب ساده ، آسان خواندنی ، برای همه در دسترس و با این وجود ما را به فکر سوالات وجودی می اندازد ، مثلاً (و نه کمترین): من واقعاً می خواهم با زندگی ام چه کار کنم؟ و آیا من توانایی موفقیت دارم؟ یا آیا باید متناسب باشم و آنچه دیگران از من انتظار دارند انجام دهم یا آنچه را که واقعاً می خواهم انجام دهم؟

راوی باید در طول اقامت خود در بالی با ملاقات با یک شفا دهنده یا به طور دقیق ، یک استاد معنوی به نام سامتیانگ ، تمام سوالات خود را بپرسد. دومی با دادن چند وظیفه کوچک به راوی یاد می دهد تا پیشرفت کند تا به او کمک کند که واقعاً کیست و برای پیشرفت بهتر در زندگی و ذهن خود پیشرفت کند. چون بله ، راوی حرفه ای دارد (معلم است) ، بنابراین زندگی خوبی به دست می آورد (حتی اگر به دلیل اضافه برداشت هایش گاهاً با بانكدار خود سردرد داشته باشد) اما كسی ندارد. در زندگی خود و بیش از هر چیز ، او خوشحال نیست. بنابراین استاد سامتیانگ به او کمک خواهد کرد تا دریابد که برای تغییر این کار چه کاری باید انجام دهد!

یک رمان دلپذیر برای خواندن ، خیلی سریع خوانده شده و من به شما توصیه می کنم ، حتی اگر متوجه شدم که نظرات در مورد موضوع متفاوت است!