زبان اشاره برای مبتدیان

زبان اشاره زبان است که اولویت بندی ارتباطات دستی، زبان بدن و حرکات لب، نه صدای، برای برقراری ارتباط است. افراد ناشنوا گروه اصلی هستند که از این زبان استفاده می کنند، معمولا با ترکیب شکل دست، جهت گیری و حرکت دست ها، بازوها و بدن و بیانات صورت برای ابراز افکار آنها.

بر خلاف نظر بسیاری از مردم، در واقع هیچ زبان نشانه بین المللی وجود ندارد که با موفقیت اجرا شود. زبان اشاره در نوع خود در هر کشور منحصر به فرد است. زبان اشاره می تواند در کشورهایی که زبان یکسان دارند متفاوت باشد. به عنوان مثال، حتی اگر ایالات متحده و بریتانیا همان زبان نوشته شده را داشته باشند، زبان های کاملا نشانه ای متفاوت دارند (زبان اشاره آمریکایی و زبان اشاره انگلیس). مخالف نیز اعمال می شود. کشورهایی هستند که دارای زبان های مختلف نوشته شده (به عنوان مثال: انگلیسی و اسپانیایی) هستند، اما از زبان همان نشانه استفاده می کنند.

برای اندونزی، زبان اشاره زبان اندونزیایی (BISINDO) وجود دارد که توسعه آن توسط یکی از سازمان های کمک کننده از ژاپن از جمله دانشگاه چین هنگ کنگ و دانشگاه اندونزی پشتیبانی می شود. برای سیستم ثبت نام اندونزی (SIBI) یک سیستم علامت (نه زبان اشاره) است که توسط مردم برای گوش دادن بدون مشارکت افراد ناشنوا در آموزش های ویژه ساخته شده است.

زبان زیرمجموعه آمریکایی (ASL)، انگلیسی (BSL) و البته اندونزی (SIBI و BISINDO) هستند.