surah rahman

الرحمن[1] (عربی: الرحمان، ار-رحمن؛ به معنای: مهربان[2]) پنجاه و پنجمین سوره (سوره) قرآن، دارای 78 آیه است.

عنوان سوره الرحمن در آیه 1 آمده و به معنای «رحمن‌ترین» است. نام الهی «الرحمن» نیز در فرمول آغازین آمده است که مقدم بر هر سوره ای است به جز سوره 9 («بسم الله رب الرحمن الرحیم»). ترجمه‌های انگلیسی عنوان سوره عبارتند از: الرحمن الرحیم، [3] «همه مهربان»، [4] «رب الرحمن»، [5] «بخشنده» و «رحم‌بخش». در قرن چهارم پس از میلاد، کتیبه های بت پرستی جنوب عربستان با اصطلاحات توحیدی با استفاده از اصطلاح رحمان جایگزین شد.[6]

در این که آیا الرحمن را باید در زمره سوره های دوره مکی یا مدینه قرار داد، اختلاف نظر وجود دارد. تئودور نولدکه و کارل ارنست آن را در زمره سوره های اوایل دوره مکه قرار داده اند (براساس طول آیات کوتاه آن)، اما عبدالحلیم در ترجمه خود آن را به عنوان مدینه طبقه بندی کرده است،[7][8] اگرچه اکثر دانشمندان مسلمان سوره را قرار داده اند. الرحمن در دوره مکه.[9][10] بر اساس گاهشماری سنتی مصری، الرحمن نود و هفتمین سوره نازل شده بود.[11] نولدکه آن را پیش از این، در 43، [12] قرار می دهد، در حالی که ارنست پیشنهاد می کند که این پنجمین سوره نازل شده است.[13]