سَكَن رُوحِي - سعاد محمد

"Analfabeet!"

Ze lette niet op het strikte bevel van de vrouw van haar oom om te vertrekken, noch om haar dochter naar de deur te duwen om verder te gaan, totdat ze herhaaldelijk op een van haar knieën het bed aanraakte:

_Moeder, waarom huil je?

Het geschreeuw kwam van haar neef terwijl ze tegen haar schreeuwde met het geweld van Sahieh:

_ Ga nu weg!

Nogmaals, het kon haar niet schelen wat ze zei terwijl ze aan haar ontsnapte terwijl haar tranen naar beneden liepen, en ze legde haar hand op de hand van haar moeder terwijl ze haar onschuldig vroeg:

_Mam, ben je ziek? Laten we dan naar de dokter gaan!

Ten slotte keek haar moeder haar lange tijd aan, en ze genagelde terwijl ze verbaasd achterom keek, ongerechtvaardigde paniek en schuldgevoelens voelde toen haar moeder haar laatste woorden uitsprak:

_ Jij bent de reden, als je niet was geboren, zou ik al die jaren niet hebben geleden, ik wou dat ik je gezicht nooit had gezien, jij bent de reden, nu zal ik voor altijd van je rusten.

Mysterieuze woorden bleven in haar hoofd klinken terwijl ze verbaasd haar blik tussen de drie verlegde ...

De vrouw van haar oom schreeuwt en huilt.

"Jij bent de reden!"

Haar neef duwt haar en beledigt haar.

"Jij bent de reden!"

Haar moeder ontspande langzaam haar arm, haar ogen keek naar boven en ze was haar laatste gemompel.

"Jij bent de reden!"...

Langzaam trok ze zich terug naar de deur tot ze een hard lichaam raakte.Ze draaide zich in paniek om en staarde naar haar oom, die een bleek gezicht had toen hij naar het bed achter haar keek, en ze zong van angst:

_ Oom, waarom ben ik de reden? wat heb je gedaan?! Wat is er mis met mama ?!

Ze klopte haar oom op het hoofd, en toen snelde hij het beddengoed in, zachtjes herhalend:

_ U bent niet de oorzaak, wij behoren God toe en tot Hem zullen wij terugkeren.