سَكَن رُوحِي - سعاد محمد

"بی سواد!"

او به دستور سختگیرانه همسر عموی خود برای رفتن توجه نکرد و دخترش را به سمت در فشار نداد تا جلوتر برود تا اینکه مرتب تخت یکی از زانوها را لمس کرد:

_مامان چرا گریه می کنی؟

این فریاد از پسر عمویش بیرون می آمد در حالی که او با خشونت صحیح بر او فریاد می زد:

_ همین الان برو بیرون!

یک بار دیگر ، او از فرار از او در حالی که اشکهایش پایین آمده بود اهمیتی به آنچه می گفت ، نداد و دست خود را روی کف مادرش گذاشت در حالی که بی گناه از او می پرسید:

_مامان مریضی؟ پس بریم دکتر!

سرانجام ، مادرش مدت طولانی به او نگاه می کرد ، و او در حالی که می پرسید با حیرت به عقب نگاه می کند ، وقتی مادر مادر آخرین کلمات خود را بیان می کند احساس وحشت و گناه می کند ، میخ می کند:

_تو دلیل می کنی ، اگر تو به دنیا نمی آمدی ، من آن همه سال رنج نمی بردم ، کاش هرگز صورت تو را ندیده بودم ، تو دلیل بودی ، حالا من برای همیشه از تو آرام می گیرم.

وقتی نگاهش را با حیرت بین سه نفر جابجا می کرد ، کلمات مرموز در ذهنش می پیچیدند ...

زن دایی جیغ می کشد و گریه می کند.

"به خاطر توست!"

پسر عمویش او را هل می دهد و به او توهین می کند.

"به خاطر توست!"

مادرش آرام آرام بازوی خود را شل کرد ، بینایی اش به سمت بالا بود و او آخرین غر زدن بود.

"به خاطر توست!"...

به آرامی ، به در عقب کشید تا اینکه به بدن سخت برخورد کرد ، وحشت کرد و به عمویش که با کمال خونسردی به تخت پشت سرش نگاه کرده بود خیره شد و از ترس او را فریاد زد:

_ عمو چرا من دلیلش هستم؟ چه کار کردین؟! مادر چه مشکلی دارد؟!

او به سر عموی خود ضربه زد ، و سپس او با سرعت به بدن ملافه رفت و آرام تکرار کرد:

_ شما علت نیستید ، ما از آن خدا هستیم و به او باز خواهیم گشت.