شاعر خودی " اسرار بی خودی " اق

Mohammad Iqbal werd geboren in de stad Sialkot, Pakistan, in 1256 AH (1877 AH). In die jaren had Engeland formeel India gekoloniseerd en waren moslims nog niet gescheiden van India en er was geen land dat Pakistan heette.

De voorouders van Mohammed waren Kashmiri Brahmans die zich hadden bekeerd tot de islam onder het bewind van de moslim-Mongolen in India. Mohammed's vader was een mystieke geestelijke en hij las thuis de boeken van "Mohiuddin Arabi" en was een volgeling van de Qadriyah-dynastie.

Mohammeds opleiding begon in zijn woonplaats en hij leerde Perzische, Arabische en islamitische wetenschappen en de Koran in de traditionele stijl. Hij vervolgde zijn opleiding op een christelijke school genaamd Scotch Mission.

In 1274 AH (1895 AD) kwam Mohammed naar Lahore en schreef zich in aan een openbare universiteit die literatuur en filosofie studeerde en koos voor dezelfde master en werd een discipel van de oriëntalist genaamd Sertomas Arnold.

Na zijn afstuderen werd Mohammed professor Oosterse talen aan de Universiteit van Lahore en vertaalde hij een boek in de economie van het Engels naar het Urdu. Tegelijkertijd las hij zijn gedichten in literaire vergaderingen.

Aan het begin van de twintigste eeuw waren onafhankelijkheidsbewegingen begonnen in het Indiase subcontinent en de kwestie van het lot van moslims was gerezen in het geval dat de hindoes Engeland zouden winnen en verlaten.

Mohammed werd een actief lid van de Society for the Advocacy of Islam, en zijn gedichten werden geleidelijk politiek.

Hij ging naar Europa in 1284 AH om zijn studies voort te zetten en promoveerde in New Law and Philosophy in Engeland en Duitsland. Het proefschrift van Mohammad Iqbal was getiteld "Een wandeling in de filosofie in Iran".

Mohammed keerde terug naar Lahore en gaf eerst les aan de universiteit, maar stopte al snel met rechten en werd advocaat.

Gedurende deze jaren werkte Mohammed als dichter, sociaal en moslimdichter die de rechten van het Indiase subcontinent wilde laten gelden. De keuze voor de Perzische taal voor poëzie was omdat hij met het Perzisch wilde communiceren met de moslimwereld, die in die tijd vaak bekend was met het Perzisch. Hij probeerde eerst de Islamitische Internationale op te richten en alle moslims van de wereld te verenigen, en koos daarom de Islam als een verbindend element. Maar na de ineenstorting van de islamitische machten volgde de een na de andere de theorie van de oprichting van een onafhankelijke islamitische staat in het Indiase subcontinent en veranderde de taal van zijn poëzie in Urdu.

In 1920 vertaalde de oriëntalist Nicholson de verzameling van "Mysteries of Secrets" van Iqbal in het Engels en publiceerde deze in Londen met een inleiding die hij schreef. Dit werk heet Iqbal.

Iqbal is een van degenen die zeggen dat de westerse beschaving begon omdat het het islamitische wereldbeeld en wetenschappelijk denken accepteerde en accepteerde. Deze theorie werd later voortgezet door velen die bekend werden als islamitische intellectuelen.

Er wordt gezegd dat de naam Pakistan gelukkig was voor een deel van India dat door moslims was verdeeld.

Iqbal stierf in 1917 AH 1935 en zijn lichaam werd begraven op de begraafplaats van de Lahore-moskee.