Kalligrafie kunst

Een belangrijk fenomeen in de geschiedenis van de verspreiding van de Arabische cultuur over het hele aardoppervlak is de opkomst van een zeer sterke Arabische kalligrafie in de culturele omgeving. Het kan worden gevonden in verschillende regio's, met verschillende versies en op verschillende manieren van inzet. De uitdrukking van kalligrafie samen met andere elementen van de beschaving levert de Arabische cultuur op tot iets dat de lokale gemeenschap bekend voorkomt. In Indonesië is het fenomeen ontstaan ​​sinds een zeer vroege periode en vervolgens te zien in bijna elk object, of het nu rechtstreeks verband houdt met de wetenschap, zoals lees- en schrijfinstrumenten, en op voorwerpen en gebouwen die aanbidding ondersteunen. Kalligrafie is zelfs als een symbool van het zelf gebruikt als een handtekening en het onderwerp dat bij verschillende ornamenten wordt gehangen die op de grafsteen zijn gesneden.

Het bestaan ​​van krachtige kalligrafie, aan het einde van de twintigste eeuw, wordt ook uitgebreid door zijn aanwezigheid in de schatkamer van hedendaagse kunst, waardoor dit element van de Arabische cultuur nieuwe ontwikkelingspaden en toekomst krijgt. Arabische kalligrafie heeft in de context van kesenirupaan abesian breed genoeg in beslag genomen, zodat deze in stand werd gehouden, vooral door de gebruikers van de gemeenschap van het corresponderende script, dat over het algemeen de moslims is. Om echter niet midden op de weg te stoppen, moeten deze positieve symptomen worden ondersteund door ondersteuning waarbij verschillende partijen op een alomvattende manier worden betrokken.

Kalligrafie is een term afgeleid van het woord kalio en grafia in het grieks, wat over het algemeen wordt geïnterpreteerd als mooi schrijven. In het Engels wordt kalligrafie als kalligrafie genoemd, terwijl in het Arabisch beter bekend staat als khath. In de culturele omgeving kan kalligrafie worden benadrukt door twee aspecten, namelijk van de kant van de kalligrafie als een script dat een symbool wordt voor het schrijven van letters of woorden en van het bestaan ​​ervan als een resultaat en een esthetisch proces.

Als een schrift voor het schrijven van brieven, heeft kalligrafie een nauwe band met de geest en als resultaat en esthetisch proces is kalligrafie nauw verwant aan de esthetische omstandigheden die in een samenleving heersen. Deze verbinding kan worden verklaard door het feit dat het schrijven van kalligrafie, zoals het in het algemeen is geschreven, een werk is dat de ideeën van de auteur of schilder kan bevatten.

Het idee, de geest en de esthetische kracht die de kalligrafie uitdrukt beslaan een enorm en bijna onbegrensd aspect. De grenzen van zijn capaciteit worden alleen bepaald door de beperkingen die aan dergelijke gedachten, ideeën en verbeeldingen worden gesteld. Onder deze omstandigheden heeft kalligrafie de maximale kracht om naar voren te komen als een van de representatieve culturele verschijnselen en is het nuttig om niet alleen de trends te ontdekken die zich binnen een cultuur voordoen, maar ook een verband te vinden tussen de ene culturele omgeving en de andere.

Kalligrafie heeft zelfs een zeer vruchtbaar ontwikkelingsland in elke cultuur met speciale karakters zoals in de maatschappij in India, Japan, China, Jawa, Arabië en andere. Zoals gevonden in historische relikwieën, lijkt het erop dat bijna elk script zijn ontwikkelingsinspanning in de vorm van kalligrafie heeft ontvangen. Het is te vinden op een inscriptie die een overeenkomst schrijft of bepaalde uitspraken over een macht onthult. Er is ook een kalligrafie geschreven op heilige gebouwen en openbare bijeenkomsten, en niet zelden wordt ook het kalligrafische schrift aangetroffen in zijn zeer heilige functie, dat is als onderdeel van een spreuk zoals de letter manu uit Tibet, kanji uit japan schrijven of een andere.