Gulliver’s Travels Jonathan Sw

Tijdens zijn eerste reis spoelt Gulliver aan bij een schipbreuk en wordt hij gevangene van een ras van kleine mensen, minder dan 15 cm lang, die inwoners zijn van het eilandland Lilliput. Nadat hij verzekerd is van zijn goede gedrag, krijgt hij een woning in Lilliput en wordt hij een favoriet van het Lilliput Royal Court. Hij krijgt ook toestemming van de koning van Lilliput om door de stad te gaan op voorwaarde dat hij hun onderdanen geen pijn mag doen.

Aanvankelijk zijn de Lilliputters gastvrij voor Gulliver, maar ze zijn ook op hun hoede voor de bedreiging die zijn grootte voor hen vormt. De lilliputters ontpoppen zich als een volk dat grote nadruk legt op triviale zaken. Welk uiteinde van een ei iemand kraakt, wordt bijvoorbeeld de basis van een diepe politieke kloof binnen die natie. Het is een volk dat dol is op uitingen van autoriteit en machtsvertoon. Gulliver helpt de Lilliputters om hun buren, de Blefuscudians, te onderwerpen door hun vloot te stelen. Hij weigert echter om de eilandnatie Blefuscu te reduceren tot een provincie van Lilliput, wat de koning en het koninklijk hof niet bevalt.

Gulliver wordt beschuldigd van verraad voor onder meer het urineren in de hoofdstad terwijl hij een brand aan het blussen was. Hij wordt schuldig bevonden en veroordeeld tot blindheid. Met de hulp van een vriendelijke vriend, "een aanzienlijk persoon aan het hof", ontsnapt hij naar Blefuscu. Hier ziet en haalt hij een verlaten boot op en vaart naar buiten om gered te worden door een passerend schip, dat hem veilig terug naar huis brengt met enkele lilliputters die hij bij zich heeft.