History of the Catholic Church

Volgens de katholieke leer begint de geschiedenis van de katholieke kerk met Jezus Christus en zijn leringen (ca. 4 v.Chr. - ca. 30 n.Chr.), Die leefden in de Herodiaanse tetrarchie (later gevormd tot de provincie Judea door het Romeinse rijk). Jezus werd geboren in Bethlehem, Juda, ongeveer 4 voor Christus [nodig citaat]. Zijn familie vluchtte naar Egypte en keerde ongeveer een jaar later terug naar Nazareth, Galilea. Galilea en het omliggende gebied werden in 6 GT veroverd door het Romeinse Rijk en werden een deel van de provincie Judea. De katholieke kerk is de voortzetting van de vroege christelijke gemeenschap die door Jezus Christus is gesticht, aangezien de katholieke kerk leert dat haar bisschoppen de opvolgers zijn van de apostelen van Jezus, en de bisschop van Rome, ook wel bekend als de paus, de enige opvolger is van de heilige Petrus die door Jezus in het Nieuwe Testament werd aangesteld als hoofd van de kerk en diende in Rome. Tegen het einde van de 2e eeuw begonnen bisschoppen samen te komen in regionale synodes om leerstellige en beleidskwesties op te lossen. Tegen de 3e eeuw begon de bisschop van Rome op te treden als een hof van beroep voor problemen die andere bisschoppen niet konden oplossen.

Het christendom verspreidde zich door het vroege Romeinse rijk, ondanks vervolgingen als gevolg van conflicten met de heidense staatsgodsdienst. In 313 werd de strijd van de vroege kerk verminderd door de legalisatie van het christendom door keizer Constantijn I. In 380, onder keizer Theodosius I, werd het katholicisme de staatsgodsdienst van het Romeinse rijk door het decreet van de keizer, dat zou blijven bestaan ​​tot de val van het West-Romeinse rijk, en later, met het Oost-Romeinse rijk, tot de val van Constantinopel. Gedurende deze tijd, de periode van de zeven oecumenische concilies, werden er volgens Eusebius vijf primaire zetels (rechtsgebieden binnen de katholieke kerk) beschouwd: Rome, Constantinopel, Antiochië, Jeruzalem en Alexandrië, bekend als de Pentarchy.

De veldslagen van Toulouse hebben het katholieke westen behouden, ook al werd Rome zelf in 850 verwoest en werd Constantinopel belegerd. In de 11e eeuw ontwikkelden de toch al gespannen betrekkingen tussen de voornamelijk Griekse kerk in het Oosten en de Latijnse kerk in het Westen zich tot het Oost-West Schisma, gedeeltelijk als gevolg van conflicten over het pauselijk gezag. De vierde kruistocht en de plundering van Constantinopel door afvallige kruisvaarders vormden de definitieve doorbraak. Voorafgaand aan en tijdens de 16e eeuw was de kerk bezig met een proces van hervorming en vernieuwing. Hervorming in de 16e eeuw staat bekend als de Contrareformatie. In de daaropvolgende eeuwen verspreidde het katholicisme zich wijd over de hele wereld, ondanks dat het zijn greep op de Europese bevolking verminderde als gevolg van de groei van het protestantisme en ook vanwege religieus scepticisme tijdens en na de Verlichting. Het Tweede Vaticaans Concilie in de jaren 1960 introduceerde de meest significante veranderingen in de katholieke praktijken sinds het Concilie van Trente vier eeuwen daarvoor.

Opmerking :

Deze applicatie is ontwikkeld voor onderwijs- en onderzoeksdoeleinden.

Deze applicatie is gelicentieerd onder een Creative Commons Attribution 4.0 International-licentie.

Deze applicatie gebruikt materiaal uit het Wikipedia-artikel dat is vrijgegeven onder de Creative Commons Attribution 3.0 International-licentie.