History of Venezuela

De geschiedenis van Venezuela weerspiegelt de gebeurtenissen in gebieden van Amerika die vanaf 1502 door Spanje werden gekoloniseerd; te midden van verzet van inheemse volkeren, geleid door inheemse caciques, zoals Guaicaipuro en Tamanaco. In de Andesregio van West-Venezuela bloeide echter de complexe Andes-beschaving van het Timoto-Cuica-volk vóór Europees contact.

Na de eerste contacten tussen Europeanen, met name Portugese en Spaanse veroveraars, waren er tussen 1515 en 1528 geen enkele gebeurtenis die een reactie veroorzaakte. De grootste gebeurtenis die na 1528 plaatsvond, was de Duitse kolonisatie van Venezuela. Deze gebeurtenis vond plaats vanwege een zakenrelatie tussen Karel V en de bankiersfamilie van Augsburg. Karel V gaf de familie van Augsburg het grootste deel van het grondgebied van de provincie Venezuela, dat na de concessie door de Duitsers "Klein-Venedig" werd genoemd, wat "Klein Venetië" betekent. De Duitsers in Venezuela waren meestal conquistadores of ontdekkingsreizigers, en het was hun missie om El Dorado te vinden. Tegelijkertijd stichtten de Duitse ontdekkingsreizigers en conquistadores in werkelijkheid twee bestaande steden: Maracaibo en Neu-Augsburg, de huidige stad Coro. Na het mislukte plan van de Duitsers om El Dorado te vinden, gaven de Augsburg de concessie aan de Spaanse kroon. Hierna zetten de Spaanse conquistadores hun missies in het gebied voort en de meest representatieve gebeurtenis na de concessie van Augsburg was de stichting van Caracas, de oudste hoofdstad van de provincie Venezuela en de huidige hoofdstad van Venezuela. De koloniale economie in de 16e en 17e eeuw was gericht op goudwinning en veehouderij.

Relatief weinig kolonisten hadden inheemse boeren in dienst op hun landgoederen en andere inheemse volkeren en later Afrikanen tot slaaf gemaakt om in de mijnen te werken. Het grondgebied van Venezuela werd op verschillende momenten geregeerd door de hoofdsteden van het verre Nieuw-Spanje en de onderkoninkrijk Peru. In de 18e eeuw groeiden langs de kust cacaoplantages, die werden verwerkt door het verder importeren van Afrikaanse slaven. Cacaobonen werden het belangrijkste exportproduct van Venezuela, gemonopoliseerd door de Guipuzcoan Company uit Caracas. De meeste overgebleven lokale bewoners waren tegen die tijd naar het zuiden gemigreerd, waar Spaanse monniken werkten. De intellectuele activiteit nam toe onder de blanke Creoolse elite en concentreerde zich op de Universiteit van Caracas. De provincie Venezuela werd in 1717 opgenomen in de onderkoninkrijk Nieuw-Granada en werd in 1777 kapitein-generaal van Venezuela. In 1811 werd het een van de eerste Spaans-Amerikaanse koloniën die de onafhankelijkheid uitriep, wat pas in 1821 veilig tot stand kwam, toen Venezuela was een departement van de federale republiek Gran Colombia. Het werd in 1830 als afzonderlijk land volledig onafhankelijk. Tijdens de 19e eeuw leed Venezuela aan politieke onrust en autocratie, en bleef het tot het midden van de 20e eeuw gedomineerd door regionale caudillos (militaire sterke mannen).

Sinds 1958 heeft Venezuela een reeks democratische regeringen gehad. De economische schokken in de jaren tachtig leidden echter tot verschillende politieke crises, waaronder de dodelijke Caracazo-rellen van 1989, twee pogingen tot staatsgreep in 1992 en de afzetting van president Carlos Andrés Pérez in 1993. Een ineenstorting van het vertrouwen in de bestaande partijen zorgde voor de verkiezingen van 1998. van voormalig bij de staatsgreep betrokken carrièreofficier Hugo Chávez en de lancering van de Bolivariaanse Revolutie, te beginnen met een grondwetgevende vergadering in 1999 om een ​​nieuwe grondwet voor Venezuela te schrijven. Deze nieuwe grondwet veranderde officieel de naam van het land in República Bolivariana de Venezuela (Bolivariaanse Republiek Venezuela). Tegelijkertijd bracht de nieuwe regering van Venezuela verschillende veranderingen in de interne economie van het land op gang, wat resulteerde in een sociaal-economische crisis die begon tijdens het bewind van Chavez en Nicolás Maduro. De crisis wordt gekenmerkt door hyperinflatie, escalerende hongersnood, ziekte, misdaad en sterfte, wat leidt tot massale emigratie uit het land.