دستور المغرب

Obecna konstytucja

Konstytucja z 2011 roku powstała w wyniku ludowego i politycznego ruchu wzywającego do reform w Maroku przez wiele ruchów, który rozpoczął się w niedzielę 20 lutego 2011 r., A po przemówieniu króla Mohammeda VI z 17 czerwca 2011 r. Rozpoczęły się konsultacje z partiami politycznymi w celu przeformułowania niektórych przepisów, które były skażone pewnymi wadami i uszkodzeniami. Konflikty i nieporozumienia, takie jak świętość króla i uznanie go za księcia wiernych i dowódcę królewskich sił zbrojnych, ale nawet w obecnej konstytucji te kwestie pozostały takie same.

Ale konstytucja definiuje teraz Maroko jako „królestwo konstytucyjne, parlamentarne, demokratyczne i społeczne”, które realizuje zasadę partycypacji, aby zniweczyć naturę komunikacji między królem a jego ludem.

Król jest głową państwa, jednocząc kraj, gwarantem jego stabilności, integralności terytorialnej i suwerenności oraz pierwszym sługą kraju.

Zmiany w konstytucji w następstwie arabskiej wiosny rozszerzyły uprawnienia premiera na szefa rządu i władzy wykonawczej w kraju oraz ograniczyły niektóre uprawnienia króla. Tym samym król jest zobligowany przez współczesną konstytucję do mianowania premiera z partii, która uzyska najwięcej mandatów w parlamencie, co oznacza postęp demokratyczny. Doszło także do odrębnej władzy, do nadania parlamentowi wszelkich mechanizmów demokratycznej kontroli nad rządem oraz zagwarantowania prawa opozycji parlamentarnej do wyrażania opinii wobec rządu.

Konstytucja postawiła się jako zakładniczka przestrzegania zestawu praw stworzonych przez człowieka (praw organizacyjnych), które towarzyszą konstytucji w nowoczesnym podejściu demokratycznym, a zatem nowa konstytucja nadała arabskiej wiośnie wyjątkowy marokański charakter.