Grundgesetz für die Bundesrepu

Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec

Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec z dnia 23 maja 1949 r. (Potocznie także niemiecka ustawa zasadnicza; ogólnie w skrócie GG, rzadziej również GrundG) to konstytucja Niemiec.

Rada parlamentarna, która zebrała się w Bonn od września 1948 r. Do czerwca 1949 r., Opracowała i zatwierdziła Ustawę Zasadniczą w imieniu trzech zachodnich mocarstw okupacyjnych. Został zaakceptowany przez wszystkie parlamenty niemieckie w trzech zachodnich strefach z wyjątkiem bawarskiej. Dlatego nie było referendum. To oraz rezygnacja z określenia jako „konstytucja” powinny podkreślać tymczasowy charakter Ustawy Zasadniczej i utworzonej wraz z nią Republiki Federalnej Niemiec. Rada Sejmowa stanęła na stanowisku, że Rzesza Niemiecka nadal istnieje, a zatem nową konstytucję dla całego państwa mogą przyjąć tylko wszyscy Niemcy lub ich wybrani przedstawiciele. Ponieważ Niemcy nie mogli uczestniczyć w sowieckiej strefie okupacyjnej (SBZ) iw Kraju Saary, na okres przejściowy miała zostać utworzona „Ustawa Zasadnicza” jako „tymczasowa częściowa konstytucja Niemiec Zachodnich”: W pierwotnej preambule podniesiono wolę narodu niemieckiego na rzecz jedności narodowej i państwowej pojawił się. Saara stała się częścią Republiki Federalnej 1 stycznia 1957 r. I została objęta ustawą zasadniczą. Wraz z zjednoczeniem Niemiec 3 października 1990 roku stał się konstytucją całego narodu niemieckiego