Louise Leclercq

Opublikowana w 1886 roku Louise Leclercq jest dziełem Paula Verlaine'a.

Nie ma chyba gęstszej melancholii, cięższego smutku, niż myśl o mieszkaniu w tych ogromnych gipsowych domach, wysokich na pięć i sześć pięter, z niezliczonymi szarymi okiennicami, niby piersi szkieletów przylegające do brudnej bieli muru starego przedmieścia Paryża. Mówię przede wszystkim o spokojnych, uczciwych dzielnicach, w których budynek prosperował dzięki dobrze płacącym lokatorom, gdzie udawało się tworzyć bardzo długie ulice bez powietrza i bez słońca. Mały rencista, który tak wspaniale wynajmuje posiadacza tych ohydnych falansterów, ma dobry powód, by przez większość czasu być imbecylem, bo któż mógłby w pewnym wieku, gdy nadejdzie czas na odpoczynek, zakończyć swoje życie, nawet nie szczęśliwie? ale spokojnie, w takich warunkach niehigienicznej brzydoty i trującej płaskości? Młody człowiek, gospodyni, która ma fortunę do zrobienia lub chleb do zarobienia na codzienności, może w okamgnieniu zaakceptować tę absurdalną higienę, przyzwyczaić się do niej, pogodzić się z nią - za cenę jakże straszliwej nudy , co za przewrotne uczucia, co chce zerwać na zawsze tę czarną ramkę i wydostać się z niej za jakie przecieki! A ile żałosnych win jakiegokolwiek porządku można by wyjaśnić, jeśli nie usprawiedliwić, tymi pokrętnymi, nieuznanymi, niepodejrzewanymi motywami o podobnym lub podobnym podłożu?